(¿E serei eu tamén como Nerval, "le
ténébreux, le veuf...", o sen console,
Príncipe de Aquitania na torre abolida?
... Todo está escrito.
Sexa cal sexa o resultado do meu soño
apostado con cautela, estou sempre disposto
a embarcar no meu barco lento para China,
amado ou desamado...)
VI
Noites en branco coma sabas húmidas
nas circunvolucións do meu cerebro
tendidas sempre ó vento do perigo
da erupción e da combustión eterna
doutra pel desexada que ardería
no lume que a súa visión provocara.
En min aniñan sempre ano tras ano
as aves migratorias
que buscan climas cálidos
nun exilio forzado polo inverno
vencidos desarmados e cativos
os seus feridos corazóns perplexos
que a ardor vai tinguindo dun odio frío.
Unha estación no inferno, outra no ceo
temporalmente amable e despexado,
e ó final sempre a triste pulcritude
doutro ensaio xeral do soño eterno.
xuño, 95
En Poesía última de amor e enfermidade (1992-1995)
No comments:
Post a Comment