Thursday, June 30, 2016

Letters in Painting: Jan Vermeer

The Love Letter by Jan Vermeer

We have already posted several paintings by Jan Vermeer (1632-1675), showing women reading or writing letters. This one follows the same line, showing us an intimate scene where one woman is being handed a love letter by her servant. We know it's a love letter because she is carrying a lute (more specifically, a cittern, a member of the lute/guitar family), which according to Wikipedia, was a symbol of love - often carnal love; luit was also a slang term for vagina. This idea is further reinforced by the slippers at the very bottom of the picture. The removed slipper was another symbol of sex. The floor brush would appear to represent domesticity, and its placement at the side of the painting may suggest that domestic concerns have been forgotten or pushed aside.

The two paintings on the wall are also significant. The lower painting is of a stormy sea, a clear metaphor for tempestuous love. Above it is a landscape painting of a traveler on a sandy road. This may refer to the absence of the man who is writing to the lady.

Wednesday, June 29, 2016

Letters in Music: "Aš ant balto smėlio parašiau tau laišką"

A República de Lituania,  "o tigre báltico", é un dos países que me encantaría visitar no futuro próximo: Vilnius (a capital) e o seu casco antigo barroco (o meirande do norte de Europa), as praias do istmo de Curlandia coas súas dunas móbiles, o río Nemunas ou a reserva natural do golfo de Kursiu son algúns dos seus atractivos que seguro que paga a pena visitar.

Fonte:https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons
Da maior das repúblicas bálticas, da man da encantadora Simona Armonavičiūtė,  chegoume unha escolma de cancións lituanas que tratan do tema das cartas, que irei presentando en varias entradas e que espero que vos dea tamén unha idea do acento cantareiro desta lingua, o lituano, que é recoñecida como unha das linguas indoeuropeas vivas máis conservadoras e que retén máis características do protoindoeuropeo, perdidas xa noutras linguas indoeuropeas.

Quédanvos aquí dúas versións dunha mesma canción sobre unha carta escrita na area, cuxas dúas primeiras liñas din:

Escribinche unha carta na area branca,
unha longa carta de amor desde o fondo do meu corazón









Tuesday, June 28, 2016

Letters in Poems: Nizar Qabbani (II)

We discussed Nizar Qabbani in a previous entry, presenting two of his poems dealing with words and their power. As we had said in that entry, the main theme of most of his poems is love and woman. He said, ‘‘They ask me: why do you write about the woman? And I answer with the utmost innocence and simplicity: And why do I not write about her?’’(Nizār Qabbānī, Qiṣṣati maal-Shir, p.166).

The poem below is entitled "A Brief Love Letter", and as you will see, even though brief, it is sensual and engaging.

رسالة حب صغيرة

حبيبتي ، لدي شيءٌ كثير..أقوله ، لدي شيءٌ كثير ..
من أين ؟ يا غاليتي أبتديو كل ما فيك.. أميرٌ.. أمير
يا أنت يا جاعلةً أحرفيمما بها شرانقاً للحرير
هذي أغاني و هذا أنايضمنا هذا الكتاب الصغير
غداً .. إذا قلبت أوراقهو اشتاق مصباحٌ و غنى سرير..
واخضوضرت من شوقها، أحرفٌو أوشكت فواصلٌ أن تطير
فلا تقولي : يا لهذا الفتىأخبر عني المنحنى و الغدير
و اللوز .. و التوليب حتى أناتسير بي الدنيا إذا ما أسير
و قال ما قال فلا نجمةٌإلا عليها من عبيري عبير
غداً .. يراني الناس في شعرهفماً نبيذياً، و شعراً قصير
دعي حكايا الناس.. لن تصبحيكبيرةً .. إلا بحبي الكبير
ماذا تصير الأرض لو لم نكنلو لم تكن عيناك... ماذا تصير ؟
A Brief Love Letter

My darling, I have much to say
Where o precious one shall I begin ?
All that is in you is princely
O you who makes of my words through their meaning
Cocoons of silk
These are my songs and this is me
This short book contains us
Tomorrow when I return its pages
A lamp will lament
A bed will sing
Its letters from longing will turn green
Its commas be on the verge of flight
Do not say: why did this youth
Speak of me to the winding road and the stream
The almond tree and the tulip
So that the world escorts me wherever I go ?
Why did he sing these songs ?
Now there is no star
That is not perfumed with my fragrance
Tomorrow people will see me in his verse
A mouth the taste of wine, close-cropped hair
Ignore what people say
You will be great only through my great love
What would the world have been if we had not been
If your eyes had not been, what would the world have been?



Monday, June 27, 2016

Letters in Poems: Letter to My Wife


O mar máis fermoso: 
aínda non se cruzou.
O neno máis fermoso:
aínda non medrou.
Os nosos días máis fermosos:
aínda non os vimos.
E as palabras máis fermosas
que che quería dicir:
aínda non chas dixen

Nazim Hikmet




Nazim Hikmet (1902-1963), foi un poeta e dramaturgo turco nacido en Salónica, que estudou socioloxía e ciencias económicas en Moscú onde quedou impresionado pola Revolución Bolxevique e ingresou no TKP, o Partido Comunista de Turquía. Voltou a Estambul en 1924, onde case o arrestan pola súa labor nun diario do TKP, de feito xulgáronno e tivo que exiliarse á Unión Soviética. De novo regresa a Turquía en 1928 onde en anos sucesivos acaba no cárcere por acusacións varias (asociación ilegal, sedición,...) e continuará escribindo poemas, artigos, relatos e ensaios, entre eles dúas das súas obras máis importantes,  os poemas narrativos de A epopea do xeque Bedreddin (Şeyh Bedrettin Destanı, 1936), nos que glosa a  figura dun líder relixioso revolucionario do século XIV; e Cartas a Taranta Babd (Taranta Babu'ya Mektuplar, 1935), sobre a invasión de Etiopía polas tropas de Benito Mussolini.

Hikmet adoitaba dicir: "Son poeta, vou asubiando polas rúas e debuxando nas paredes os meus poemas en forma de raios..."

Cheguei a Nazim Hikmet por unha entrada no blog As crebas, de Miro Villar, onde aparecía un texto do poeta maltés Stephen Cachia dedicado a Hikmet, Neruda e Lorca. E despois pensando de onde me soaba o nome, recordei un relatiño que lera en Los hijos de los días (2012) de Eduardo Galeano:

Enero 6
Tierra que espera

En el año 2009, Turquía devolvió la nacionalidad a Nazim Hikmet y reconoció, por fin, que era turco su poeta más amado y más odiado.

Él no pudo enterarse de esta buena noticia: había muerto hacía medio siglo en el exilio, donde había pasado la mayor parte de su vida.

Su tierra lo esperaba, pero sus libros estaban prohibidos, y él también. El desterrado quería volver:

Todavía me quedan cosas por hacer.
Me reuní con las estrellas, pero no pude contarlas.
Saqué agua del pozo, pero no pude ofrecerla.

Nunca volvió.

E aquí vos queda un poema que é unha "Carta á súa muller" na versión orixinal e tamén no meu intento ao galego desde a versión inglesa de Randy Blasing e Mutu Konuk.



11-11-1933
Bursa Hapisanesi

Bir tanem!
Son mektubunda:
"Başım sızlıyor
yüreğim sersem!"
diyorsun.
"Seni asarlarsa
seni kaybedersem;"
diyorsun;
"yaşıyamam!"
Yaşarsın karıcığım,
kara bir duman gibi dağılır hatıram rüzgarda; yaşarsın kalbimin
kızıl saçlı bacısı
en fazla bir yıl sürer
yirminci asırlılarda
ölüm acısı.

Ölüm
bir ipte sallanan bir ölü.
Bu ölüme bir türlü
razı olmuyor gönlüm.
Fakat
emin ol ki sevgilim;
zavallı bir çingenenin
kıllı, siyah bir örümceğe benzeyen eli
gecirecekse eğer
ipi boğazıma,
mavi gözlerimde korkuyu görmek için
boşuna bakacaklar
Nazıma!


Ben,
alaca karanlığında son sabahımın
dostlarımı ve seni göreceğim,
ve yalnız
yarı kalmış bir şarkının acısını
toprağa götüreceğim...

Karım benim!
İyi yürekli
altın renkli,
gözleri baldan tatlı arım benim:
ne diye yazdım sana
istendiğini idamımın,
daha dava ilk adımında
ve bir şalgam gibi koparmıyorlar
kellesini adamın.

Haydi bunlara boş ver.
Bunlar uzak bir ihtimal.
Paran varsa eğer
bana fanila bir don al,
tuttu bacağımın siyatik ağrısı,
Ve unutma ki
daima iyi şeyler düşünmeli
bir mahbusun karısı.


11-11-1933 
Cárcere Bursa 


O meu único amor!
A túa última carta di:
"A miña cabeza latexa,
o meu corazón está  atónito!"
Dis:
"Se te colgan,
se te perdo,
morro!"

Vivirás, querida,
o meu recordo esvaecerase como fume negro no vento.
Por suposto que vivirás,  dama roiba do meu corazón:
no século vinte
o loito dura
como moito un ano.

A morte -
un corpo  abalando nunha corda.
O meu corazón
non pode aceptar tal morte.
Pero 
podes estar segura
que se  a man peluda e 
arañenta dalgún xitano
me pon o lazo 
arredor do pescozo,
mirarán en  van polo medo
nos ollos azuis
de Nazim!
No  albor da miña última mañá

eu
vereite a ti e os meus amigos,
e marcharei
á tumba
sen arrepentirme de nada máis cá dunha canción sen rematar...

Miña dona!
De ollos máis doces có mel das abellas,
dourados, 
de bo corazón.
Por que che escribín
que me querían aforcar?
O xuízo apenas comezou,
e non se arrinca a cabeza dun home
coma un nabo.

Mira, esquece todo isto.
Se tes algúns cartos,
mércame roupa interior de franela,
a ciática estame dando a vara outra vez.
E non esquezas:
a muller dun prisioneiro
sempre ten que ter bos pensamentos.

Sunday, June 26, 2016

Letters in Music: "Postcards"

James Blunt (1974) é un ex-soldado cantautor británico que seguramente coñeceredes polo seu éxito "You're Beautiful" que soou e soou ata o aburrimento no 2005.

Estoutra canción, "Postcards", é unha declaración de amor, desde logo, e non son postais de papel as que envía, senón postais desde o corazón. Moi axeitadas para esta bitácora, non vos parece?




"Postcards"

Sundays sitting on your back porch,
And I came armed with a couple of chords,
And I played for you.
You let me keep you entertained,
With stories I exaggerate,
That you know aren’t true.
And as you sit there making daisy chains,
And I throw a hand grenade,
And tell you how it is I really feel for you.

I’m sending postcards from my heart,
With love for a postmark and then,
You’ll know that you make me,
Feel like we’ve been caught.
Like kids in the school-yard again.
And I can’t keep it to myself.
Can’t spell it any better,
L-O-V-E forever.
I hope you know that I’m,
Sending a postcard,
I don’t care who sees what I’ve said.
Or if the whole world knows what’s in my head.

We chased the sun till it got away
On a bicycle that your Daddy made,
But not made for two. 
Then we sat out on your rocking chair,
You with a flower in your hair that I found for you.
But then Monday always comes around,
And it’s sad coz I can’t see you now.
I want you to know you’re always in my head.

I’m sending postcards from my heart,
With love for a postmark and then,
You’ll know that you make me,
Feel like we’ve been caught.
Like kids in the school-yard again.
And I can’t keep it to myself.
Can’t spell it any better:
L-O-V-E forever.
I hope you know that I’m,
Sending a postcard,
I don’t care who sees what I’ve said.
Or if the whole world knows what’s in my head.

You know sometimes it’s hard to see,
Or say the words that torture me,
But inside I know exactly how I feel.
The things that I can’t say outloud,
I’ll find a place to write it down.
I hope that they will find you in the end.

I’m sending postcards from my heart,
With love for a postmark and then,
You’ll know that you make me,
Feel like we’ve been caught.
Like kids in the school-yard again.
And I can’t keep it to myself.
Can’t spell it any better:
L-O-V-E forever.
I hope you know that I’m,
Sending a postcard,
I don’t care who sees what I’ve said.
Or if the whole world knows what’s in my head.

Know oh oh know oh oh know oh oh
All the things I want you to know oh oh know oh oh know oh oh
All the things I want you to know oh oh know oh oh know oh oh
All the things I want you to know oh oh know oh oh know oh oh
All the things I want you to know oh oh know oh oh know oh oh
All the things I want you to know oh oh know oh oh know oh oh
All the things I want you to know.

Saturday, June 25, 2016

Art Garfunkel's Letter to His Younger Self

In the "CBS This Morning" ongoing series "Note to Self," 72-year-old singer Art Garfunkel contributes a letter to his younger self, which includes a look at the highs and lows of fame, the joys of family, and the struggle of losing his singing voice later in life. Prepare for an emotional, intimate letter with treasures such as these:

"Singing brings joy"

"Lovers soothe each other"

"As you age (...) you see more clearly what your unique contribution to earth is meant to be"








Friday, June 24, 2016

Letters in Music: "Tu carta"

Esta vai para meus avós, porque se Fórmula V me traía recordos do Seat Ritmo verde, Manolo Escobar (1931-2013) e Juan Pardo (1942, que o gardo para outro día) van asociados ao Seiscentos laranxa con asentos imitando a pel do tigre branco da miña avoa.

Aquí queda "Tu carta", unha carta que creo que a ninguén nos gustaría recibir, porque é para romper a relación, cousa que debe ser máis común do que nos parece. Recoméndovos facer unha busca en Internet e creo que vos sorprenderá o número de resultados e os contidos das páxinas. Have fun!


"Tu carta"

Me escribes una carta
para decirme 
que lo nuestro acabó.
Me dices que en mi ausencia
has conocido a otro
y le has dado tu amor.
Me dices que los días
te parecían como una eternidad
Me dices que eres débil,
que te encontrabas sola
y no has sabido esperar.

Tu carta, tu carta
me dice que ya no me amas.
Y yo, y yo
me muero en cada renglón.
Me dices tantas cosas en tu carta
tratando de justificarte.
Que te ha cambiado la distancia
que no me quieres como antes. 

Tu carta es de nieve.
Con unas letras
pones fin a mi amor,
diciendo que lo sientes
por elegir a otro
y a mí decirme adiós.
Ahora sé quien eres:
una muñeca de pintura y cartón.
Mimada, caprichosa,
por dentro toda hueca,
no tienes corazón. 

Tu carta, tu carta
me dice que ya no me amas.
Y yo, y yo
me muero en cada renglón.


Thursday, June 23, 2016

Writing in Books: Montedidio and El día antes de la felicidad

Erri De Luca (1950) participou con dezaoito anos no movemento do 68 e pasou a fomar parte do grupo Lotta Continua. Despois traballou como camioneiro, obreiro e albanel. Estudou hebreo de xeito autodidacta e ten traducido algúns libros do Antigo Testamento.

Hoxe falamos de dous libros del, Montedidio (2001), que lemos este ano no club de lectura de profesorado da EOI, e El día antes de la felicidad (2009), traducido ao castelán por Carlos Gumpert, que me prestou xenerosamente Alejandro Amor.




Se Montedidio me sorprendeu polo liricismo da súa prosa, El día antes de la felicidad fíxoo pola estrutura do texto narrativo, aínda que tamén mantén ese uso luquiano da poética na prosa, chea de fermosas metáforas e símiles.

De Luca crea atractivas personaxes máxicamente reais, mentores de adolescentes no limiar da madurez: Don Rafaniello, coas súas ás ou o “ebanista pescador” Errico (p.21) en Montedidio; o porteiro Don Gaetano que pode ler os pensamentos e o xeneroso libreiro Don Raimondo en El día antes de la felicidad. 

En ambos textos temos familias desintegradas ou disfuncionais (en El día... totalmente ausente), o recoñecemento do desexo sexual, ereccións inesperadas, a persecución dos xudeus, a alusión a Arxentina, unha certa ridiculización dos americanos, o primeiro amor (Maria en Montedidio e Anna en El día antes de la felicidad), e un obxecto fetiche cargado de significado (o bumerán en Montedidio e a navalla en El día...).

A lingua en De Luca, o napoletano, ao igual que a cidade, a Nápoles dos anos 50, é unha personaxe en si mesma, pola súa calidade poética e tamén porque ás veces se converte en tema dominante, con xemas reflexivas, mesmo didácticas, que nos avanzan o punto de vista do narrador. Vede, senón, as seguintes citas de Montedidio:

“Papá (...) habla dialecto (...) Dice que con el italiano uno se defiende mejor. Yo lo conozco porque leo los libros de la biblioteca, pero no lo hablo. Escribo en italiano porque es reservado y puedo contar los sucesos del día, sin el bullicio del napolitano” (p.7)

Sé el italiano, un idioma tranquilo que se está quieto dentro de los libros” (p.12)

“Oigo chillidos y voces napolitanas, hablo napolitano, pero escribo en italiano. “Estamos en Italia”, dice papá, “pero no somos italianos. Para hablar el idioma tenemos que estudiarlo (...) Es un idioma difícil” (p.20)

“Se lo dijo napolitanamente tan fuerte que todo el callejón se quedó en silencio” (p.85)

“Rafaniello sabe napolitano, dice que se asemeja a su idioma (...) “El italiano es un idioma sin saliva; en cambio, el napolitano tiene esputo en la boca y pega bien las palabras. Las pega con el esputo: no sirve para una suela de zapato, pero para el dialecto es una buena cola” (p.101)

“Maria pasa del italiano al napolitano, que le sale con la fuerza de una bofetada; cuanto más corto es el napolitano, más se parece al filo de una navaja” (p.117)

“Entonces estallan las lágrimas, ahora sé que en italiano se dice así, que salen y se sueltan de los ojos con un disparo, con un golpe que las expulsa” (p.131)

Ou estoutras de El día antes de la felicidad:

Di Don Gaetano: “El napolitano está hecho aposta, dices una cosa y te creen. En italiano queda la duda: ¿lo habré entendido bien? El italiano está bien para escribir, donde la voz no hace falta, pero para contar un hecho hace falta nuestra lengua, que pega bien la historia y permite que se vea. El napolitano es novelesco, hace que se abran los oídos y los ojos también” (p.26)

“Cuando hablaba de Argentina, don Gaetano usaba otro idioma y una segunda voz, más de garganta. Le salían palabras movidas, nerviosas, que había que mantener refrenadas con las riendas” (pp.45-46)

“Anna hablaba sin una brizna de acento, una lengua de libro. Su aliento eran líneas acariciadas. Se detuvo como un punto y aparte” (p.61)

“Me divertía el latín, lengua excogitada por algún inventor de enigmas (...) No me gustaba el caso acusativo, tenía un nombre muy feo. Bonito el dativo, teatral el vocativo, esencial el ablativo. Era perezoso el italiano que renunciaba a los casos” (p.68)

“El dialecto era especial para las sentencias, mejor que la misa en latín” (p.116)

Mais volvendo á estrutura de El día antes de la felicidad, é un pouco neorrealista, pero ao estilo de De Luca, menos liñal e máis episódico. Non hai un enlace transicional entre unha e outra escena. Os incidentes ou episodios sucédense case como emulando o asalto dos recordos que sofre o narrador, que non necesita dunha madelena Proustiana para desencadealos, senón que veñen porque si.

Outro dos aspectos que me fascinou de El día antes de la felicidad é a abundancia de diálogo. En Montedidio é case inexistente, temos que agardar ao final para oír a voz do narrador (“... yo escupo un coágulo caliente de aire, es voz, es mi voz, un rebuzno de burro que me desgarra los pulmones, grito, y para mi grito no hay sitio en el rollo ni en Montedidio”). Porén, en El día... asistimos a unha polifonía de voces múltiples, únicas, individuais, que nos desentrañan os misterios de cada personaxe, mesmo os secundarios, coma o divertidísimo La Capa.

O acto de escribir é central nos dous textos. En Montedidio en bobinas de imprenta, en El día... nun caderno. En ambos casos, enfeitizante, como vedes neste extracto de El día antes de la felicidad:

“En el colegio (...) se escribía con plumilla y con la tinta que estaba en cada pupitre dentro de un agujero. Escribir era como pintar, se mojaba la plumilla, se dejaban caer las gotas hasta que solo quedaba una y con ésta podía escribirse casi media palabra. Después se mojaba otra vez. Nosotros los de la pobreza secábamos la hoja con el aliento cálido. Bajo el soplido, el azul de la tinta temblaba cambiando de color. Los demás secaban con el papel secante. Era más hermosos nuestro gesto, que levantaba viento sobre la hoja extendida. Los demás, en cambio, aplastaban las palabras bajo la cartulina blanca” (p.13)

E por último aquí vos queda unha breve escolma de fragmentos líricos de El día antes de la felicidad, como a reacción ante o primeiro bico: “¿Sientes tú lo mismo que yo, un lacre que cierra el borde de una carta?” (p.62), a resposta de Anna cando el lle pide bicala: “No, tú eres polen, obedéceme a mí que soy el viento” (p.79) ou a reacción do profesor Cotico cando lle din que eses versos xa foron escritos antes: “La poesía no es una carrera de velocidad en la que hay que llegar el primero. Cada día nace virgen de poesía, uno se despierta y la renueva” (p.102)



“Aún no había llegado para mí el día antes de la felicidad. Quería saberlo. 

No quería que sucediera de repente, y no darme cuenta, el día antes” 

(p.38)

Letters in Photography: Chema Madoz

En entradas anteriores os presentábamos a Chema Madoz en sus fotografías de manos primeramente, luego en otras centradas en las palabras, y  de nuevo lo recuperamos hoy. Madoz a veces se basa en alusiones literarias o en desplazamientos literales de un objeto, o quizás simplemente modifica su contexto de uso. Esto es lo que sucede cuando transforma un mapamundi en un sobre; o una hoja o la sombra de una ventana en la pared en cuartilla de papel que registra un texto. Esta práctica del absurdo aparente nos lleva, más allá de la primera sonrisa o de la carcajada inmediata, a reflexionar sobre las evidencias y sobre aquello en lo que se basan.

Su particular querencia por las cerillas lo lleva a equipar con fósforos medio consumidos un enchufe o reemplazar la mina de un lápiz con una cerilla nueva (indispensable para esos textos que echan chispas) o la muy gráfica última imagen que os dejamos de la hoguera de lápices.






Wednesday, June 22, 2016

Letters in Music: "P.S. I Love You"

'Tis a lesson you should heed:

Try, try, try again.

If at first you don't succeed,

Try, try, try again.

 

Is this a motto in your life? I guess it should be for all of us, because it is not normally the case that we succeed the first time we try something. Many people we consider successful nowadays (Stravinsky, Mozart, Monet, Emily Dickinson, Van Gogh, or Harrison Ford, among others) were faced with numerous obstacles that forced them to work harder and show more determination than others.

Take The Beatles. We can't deny the lasting power of this music group, still popular with audiences around the world today. Yet, when they were starting, a recording company told them NO. Eduardo Galeano wrote a short story about that in his book Los hijos de los días (2011), which I am including for you below, along with a song about letters, "P.S. I Love You".

So, next time you are feeling down about your failures, keep this story in mind and remind yourself that sometimes failure is just the first step towards success.

Febrero 11
No

Mientras nacía el año 1962, una desconocida banda musical, dos guitarras, un bajo, una batería, grabó en Londres su primer disco.

Los muchachos regresaron a Liverpool y se sentaron a esperar.

Contaban las horas, contaban los días.

Cuando ya no les quedaban uñas por comer, un día como hoy recibieron la respuesta. La Decca Recording Company les decía, francamente:

No nos gusta su sonido.

Y sentenciaba:

Las bandas de guitarras están desapareciendo.

Los Beatles no se suicidaron.




"P.S. I Love You"

As I write this letter
Send my love to you
Remember that I'll always
Be in love with you

Treasure these few words till we're together
Keep all my love forever
P.S. I love you
You, you, you

I'll be coming home again to you, love
And till the day I do, love
P.S. I love you
You, you, you

As I write this letter
Send my love to you
Remember that I'll always
Be in love with you

Treasure these few words till we're together
Keep all my love forever
P.S. I love you
You, you, you

As I write this letter (Oh)
Send my love to you (You know I want you to)
Remember that I'll always (Yeah)
Be in love with you

I'll be coming home again to you, love
And till the day I do, love
P.S. I love you
You, you, you
You, you, you

Tuesday, June 21, 2016

Writing in Books: Letras nos cordóns

Letras nos cordóns (2012) is a book by Cristina Falcón Maldonado with drawings by Marina Marcolin and translated into Galician by Manuela Rodríguez









The story is narrated by one of seven siblings who explains about Flor, the oldest of them all, the one that takes them to school. The narrator tells us that Flor likes going to school, she gets up first, she is brave, she likes wearing her special shoes, and she loves reading in her book. 

"Flor xa sabe ler, di que as letras, que para min son unha desas cousas moi difíciles de entender e de xuntar, son contadoras de cousas e que cando aprendes a ler é como se che contasen contos."

"A Flor si lle gusta a escola, gústalle moito, e máis desde que lle deron o libro de lecturas. Non se lle estraga porque o coida moito, pero se segue así, vai quedar sen dedo, de tanto pasalo polas letras."

The ending of the tale, unexpected and moving, is memorable.


You can find this book at Biblioteca Pública Municipal Victoriano García Martí.

Monday, June 20, 2016

Letters in Books: Cartas do terceiro día

Cartas do terceiro día (2006), which would translate in English as Letters from the Third Day, is a book by Marcos S. Calveiro (1968) which I found in Biblioteca Pública Victoriano García Martí. The book cover has some Chinese characters, and every poem is introduced by a Chinese character too, which really puzzled me.


I went to the writer's blog, Alfaias, and was able to find an answer. The book uses nüshu script as an inspiration, a gender language which was used exclusively among women in Jiangyong County in the Hunan province of southern China.

Calveiro says in his blog that this was a language only known by women which they used to share their life as servants, their hopes, happy and sad moments. Back then, only men learnt to read and write Chinese, it was banned for women to learn, so they developed their own way of communication, passing it on from one generation to the other, from woman to woman.

Oaths were made and they had their own sisterhoods. When a woman left the nest to get together with a husband through an arranged marriage, she was given a "nushu", a small journal written in their language three days after the wedding, which was called the "book of the third day." That journal, written by the girl's mother and friends, contained advice for the married life and conveyed their sadness and pain at having lost the girl. The rest of the book was left blank for her to write her impressions, which, in turn, was to be left as an inheritance to her daughter in the future.

Calveiro says, "E así eu escribín os meus versos, o meu propio nushu, e tratei de poñerme no pelexo desa nai e desas amigas para liberarme así dunha fonda frustración persoal que non vén ao caso contar."

And here are two beautiful gems from the book, one from the beginning (p.11), and one from the end (p. 41):


Miña filla:
Yang
era o alcume da miña avoa,
Huanyi
era o de miña nai,
elas e as demais labregas
da prefectura de Jiang Yong,
Provincia de Hunam,
que sabían da súa nacencia e serventía,
xamais souberon ler ou escribir en han
nin os seus nomes
nin os de seus fillos
nin os dos paxaros
que brincaban nas leiras,
emproiso ensináronme
na súa secreta linguaxe
o pouco que sabían,
o pouco que eu tamén sei
e que agora che quero entregar
nestas cartas que escribo coas túas irmás

na terceira xornada de convite e rexouba
dende o teu casorio arranxado
polo alcoviteiro da aldea
co teu pai e a familia dese prea
co que ves de casar.


Miña filla,
nosa benquerida irmá:
Eiqui rematan
este feixe de cartas
feitas coa estima das que te estrañan,
verbas de alivio e conforto
das túas amigas,
ensinanzas, desculpas e avíos
da túa naiciña.
Non as esquezas
e tenas presentes
polo teu ben e o teu descanso,
adeus para sempre
filla e compañeira.
As follas en branco
que agora seguen
éncheas co amor e o cariño
que nos che profesamos
e cando te sintas pexada
arreda o fastío e a repugnancia

escribindo nelas coitas e alegrías,
herdanza que deixarás
a túa meniña
o día aínda lonxano
da súa partida.





Sunday, June 19, 2016

Letters in Painting: Ilya Repin



Reply of the Zaporozhian Cossacks to Sultan Mehmed IV of the Ottoman Empire by Ilya Repin 

Reply of the Zaporozhian Cossacks (1880-1891) depicts a supposedly historical tableau, set in 1676, and based on the legend of Cossacks sending a reply to an ultimatum of the Sultan of the Ottoman Empire, Mehmed IV. The original reply has not survived; however, in the 1870s an amateur ethnographer from Yekaterinoslav (today Dnipropetrovsk), Ya. Novitsky, found a copy made in the 18th century. He gave it to historian Dmytro Yavornytsky (1855-1940), who by chance read it to his guests, among whom was the painter Ilya Repin. Repin became curious about the story and in 1880 started the first of his studies.
The Cossacks of the Zaporozhian Cossacks, inhabiting the lands around the lower Dnieper River in Ukraine, had defeated Ottoman Empire forces in battle. However, Mehmed demanded that the Cossacks submit to Turkish rule. The Cossacks, led by Ivan Sirko, replied in an uncharacteristic manner: they wrote a letter, replete with insults and profanities. The painting exhibits the Cossacks' pleasure at striving to come up with ever more base vulgarities. During Repin's time, the Cossacks enjoyed great popular sympathy. Repin also admired them: "All that Gogol wrote about them is true! A holy people! No one in the world held so deeply freedom, equality, and fraternity."
Sultan Mehmed IV to the Zaporozhian Cossacks:
As the Sultan; son of Muhammad; brother of the sun and moon; grandson and viceroy of God; ruler of the kingdoms of Macedonia, Babylon, Jerusalem, Upper and Lower Egypt; emperor of emperors; sovereign of sovereigns; extraordinary knight, never defeated; steadfast guardian of the tomb of Jesus Christ; trustee chosen by God Himself; the hope and comfort of Muslims; confounder and great defender of Christians - I command you, the Zaporogian Cossacks, to submit to me voluntarily and without any resistance, and to desist from troubling me with your attacks.
--Turkish sultan Mehmed IV
The Cossacks' reply came as a stream of invective and vulgar rhymes, parodying the Sultan's titles:
Zaporozhian Cossacks to the Turkish Sultan!
O sultan, Turkish devil and damned devil's kith and kin, secretary to Lucifer himself. What the devil kind of knight are you, that can't slay a hedgehog with your naked arse? The devil excretes, and your army eats. You will not, you son of a bitch, make subjects of Christian sons; we've no fear of your army, by land and by sea we will battle with thee, fuck your mother.
You Babylonian scullion, Macedonian wheelwright, brewer of Jerusalem, goat-fucker of Alexandria, swineherd of Greater and Lesser Egypt, pig of Armenia, Podolian thief, catamite of Tartary, hangman of Kamyanets, and fool of all the world and underworld, an idiot before God, grandson of the Serpent, and the crick in our dick. Pig's snout, mare's arse, slaughterhouse cur, unchristened brow, screw your own mother!
So the Zaporozhians declare, you lowlife. You won't even be herding pigs for the Christians. Now we'll conclude, for we don't know the date and don't own a calendar; the moon's in the sky, the year with the Lord, the day's the same over here as it is over there; for this kiss our arse!
Well, it's an example of the creativity that may result from a collaborative writing task.

Saturday, June 18, 2016

Writing in Language: "Screeve"

As a learner, one of the aspects that I love the most about languages is their incommensurable dimension, the feeling that you have never learnt them all, that there are always new words to discover. I am extremely excited every time I find a word I specially like because of its sound, meaning or just for no other reason that it sounds good to me. It happens with "mesmerizing", "cajole", "enthralling" or "postcrossing" (the latter hasn't been added to the dictionary yet but just give it time).

In order to keep up to date with new terms and additions to the dictionary, or to learn about etymology or less-known words, I follow Merriam-Webster in Twitter. They post new words, quizzes, or language snippets every day. One of their tweets presented an article dealing with 8 words that had to with annoying habits, such as breathing noisily, spraying saliva while you talk or laughing loudly. And it was in this article that I discovered "screeve". I am pasting below the explanation they give for this word.



Definition: to write (as a letter) in order to beg
As our epistolary habits become more and more electronically-based, we now hear complaints along the lines of "no one writes proper letters anymore." Notably, this nostalgia for the days of receiving letters written with a fountain pen on linen paper extends only to certain kinds of correspondence, such as thank-you notes; when someone is screeving a letter to you asking for money it matters little whether the request comes via text or in more corporeal form. 



The report of his mission included that he had passed the portals of the “Three Stoats,” and had “liquored up” with the worthy landlord (who, in the course of friendly converse, hazarded the delicate supposition that Mr. Mallet was a “screever,” i.e., begging-letter writer)…. 

—MacMillan’s Magazine, 1 Nov., 1873