Wednesday, November 30, 2016

The Heart in Books: Alejandro Palomas

Os invito a visitar Docuhistorias, el blog de Mari Ángeles, así como su perfil de Instagram. Transitaréis por ellos como en una ensoñación, guiados por una encantadora de silencios con una sensibilidad sublime para emparejar la perspectiva y la óptica de la realidad con la música y las palabras.

Donde se cruzan todos los diagramas os encontraréis con el secreto y, en voz bajita, le daréis las gracias.

Fotografía de Mari Ángeles
Conocer el valor de la palabra para que la palabra valga más. Buscar la justicia del lenguaje y entender que el corazón es una casa bien ventilada en blanco y azul, que los amigos van y vienen, algunos buscando solo un refugio temporal contra el mal paso, otros huyendo de lo que no ven. Los amigos llaman, entran, nos habitan, y el corazón es un lienzo que prestamos durante el día y blanqueamos durante la noche. Cambiamos sábanas y sacudimos almohadas para que lleguen nuevos refugiados. Desde el suelo es un músculo incansable. Desde arriba, un laberinto.

Alejandro Palomas


 Gracias Mari Ángeles!

Tuesday, November 29, 2016

Letters in Books: A caixiña dos rancores

Unha enquisa feita no Reino Unido en 2012, levada a cabo como parte dun estudo bianual do Bowker Market Research, mostraba que o 55% dos lectores da literatura xuvenil eran, de feito, adultos. Os medios lanzáronse no seu momento a interpretar estes resultados: Que é o que teñen eses libros? É que son estupendísimos e por iso atraen a xente alén do seu público meta? É que buscamos un escapismo dos hororres do mundo real? Ou é que hai algo na nosa sociedade que fai que os valores e as mensaxes destes volumes nos resulten de utilidade?

O certo é que os libros de literatura infantil e xuvenil son xeniais para evocar a nostalxia (recórdánnos á nosa infancia e adolescencia) e ademais, como diciamos, teñen esa aplicabilidade universal que fai que leamos os mesmos textos que os nosos pais ou avós e gocemos deles sen importar os anos que nos distancian.

Persoalmente, redescubrín a LIX a través de meus irmáns máis novos a quen lles teño que agradecer a introdución aos mundos de Agustín Fernández Paz, Domingo Villar, Ledicia Costas ou Rubén Ruibal entre outros. Non me avergoño de dicir que sigo enganchada á LIX, e estou contenta cos descubrimentos que vou facendo polo camiño. 

Un deses últimos achados foi A caixiña dos rancores (2016), de Héctor Cajaraville. Aínda que estaba a ler a súa outra novela, De remate, cando vin a portada desta, que é todo corazón, cambiei de tercio.



Cando un le A caixiña dos rancores, concorda en que iso da guerra interxeracional é un mito, e lembra outros grandes textos escritos ou cinematográficos que tratan a riqueza das relacións interpersoais mesmo cando hai unha fenda xeracional envolta (véxanse, por exemplo: Grandes esperanzas, Los tres mosqueteros, Las aventuras de Huckleberry Finn, La ladrona de libros, Mujercitas, El profesional (León), Mary and Max, El amante, Cinema Paradiso, Paseando a Miss Daisy, Tomates Verdes Fritos, La última primavera ou Lo que queda del día).

Desde o primeiro momento en que Estevo e Chiruca se coñecen, anticipamos a sorpresa, pois a retranca vén de quen menos o esperamos:

"Quen é? - Era a voz dunha muller maior.
- Son... Son Estevo.
- Quen di? Non entendín o nome. Es o rapaz que mandan do xulgado?
- Si, ese! - Estevo sentiuse aliviado ao comprobar que a muller contaba con el-. Pode abrirme?
- Ai, non sei se che abrir. - A voz da muller mostraba agora un ton precavido-. A última vez que te vin case me matas! - Durante uns segundos fíxose o silencio aos dous lados do teléfono-. Sube, home, sube.- O portero automático deu un estalo e a porta quedou aberta." (pp. 22, 23)

E aínda que as súas vidas, como di Chiruca,  "se cruzaron en mal momento" (p. 25) a historia da amizade entre Estevo e Chiruca é unha historia xeracional, onde  comprobamos que o establecemento da identidade pode chegar a ser tan traumático (ou máis) na terceira idade como o é na adolescencia.

A prosa flúe e late ao ritmo da sístole e diástole do corazón da portada, entrecruzando as narrativas de Estevo, Chiruca ou Carolina; intercalando cantigas (p.182 e sucesivas); con pasaxes que nos fan perder un latexo, como a visita ao cemiterio (p. 302) ou o encontro con Aurora (p. 285) mais sen abusar da lexitimidade do pathos e sen xamais contar sen dicir nada (p. 186).

"Un día collín a miña caixiña dos rancores, esa que todos temos e que se vai enchendo a medida que andamos pola vida, seguro que ti tamén a tes... Pois collín a caixiña e pecheina ben pechada...
(p. 308)



Letters in Music: "Love Letters"

Elvis Presley (1935-1977) is one of the most influential musicians of all times. Rolling Stone encyclopedia of Rock and Roll describes Presley as "an American music giant of the 20th century who single-handedly changed the course of music and culture in the mid-1950s". 

In this song, "Love Letters", from his 1971 album with the same name, his voice is all there, as is his style and his more intimate side. 


"Love Letters"

Love letters straight from your heart
Keep us so near while apart
I'm not alone in the night
When I can have all the love you write

I memorize ev'ry line
I kiss the name that you sign
And darlin', then I read again right from the start
Love letters straight from your heart.


Monday, November 28, 2016

Words in Books: Abecedario Ilustrado

"Un abecedario! O soño de calquera escritor, poder elixir unha palabra para cada unha das letras do alfabeto. Unha palabra fermosa, sonora, suxestiva, evocadora, imaginativa... A Palabra. Parece doado, verdade? Pois non, non é tan doado..."


Mais vale a pena o esforzo, pois os/as lectores/as gozamos do produto final: Abecedario ilustrado (2016) é unha delicia.

Cóllelo e pechas os ollos. Asimilas. Alzas a vista para poder enxergar a maxestuosidade. As descricións evocadoras emparelladas coas ilustracións de variadísimos estilos (participan 27 ilustradores españois e latinoamericanos) vannos amosando esa árbore frondosa que é a lingua e cada un dos seus gomos, as letras do abecedario, promesas de palabras sorprendentes, pólas vizosas.





E desde a letra A imos rubindo por esa árbore que nos ofrece acubillo:

Un amigo fíxome un agasallo 
cun lazo de dez puntas,
cando nas miñas costas puxo as súas mans ben xuntas.

Xa na súa copa, abrazados pola inocencia, confrontamos o coñecido: o bosque, o ceo, o faro na distancia. E cambia a nosa perspectiva do mundo, volvémonos nenos e bañámonos na pantomima, redescubrindo a palabra no xesto.


Coma os michos, rosmamos mentres a textura das palabras nos fai cóxegas nas puntas dos dedos: os cairos do elefante, as cordas tendidas da guitarra, as ás do kiwi,  o Sol do xilófono. Pedimos máis ñáñaras e doe chegar á Z. Pero tranquilos! Aínda queda o xogo:

"Gustaríame que ti, lectora, escribises o teu abecedario, coas túas palabras favoritas, aquellas que tardas secretamente para ti ou que regalas generosamente, aquellas que ao pronunciadas, escribilas ou oílas fan que che brillen os ollos e alégranche o corazón".

Velaquí o meu: Agarimo - Bubela - Catavento - Delicado - Enxoito - Falcatruada - Gorentoso - Hucha - Inabalable - Loucura - Mar - Niño - Ñ? - Onda - Preto - Queixo - Rabelear - Saxofón - Tremelar - Único - Vindeiro - W? - Y? - Zafranada. Velaquí o de Alexandra. 

E o teu? Xogas?

Sunday, November 27, 2016

The Heart in Poems: Antonio Machado

(1875-1939)

Tuvo mi corazón, encrucijada
de cien caminos, todos pasajeros,
un gentío sin cita ni posada,
como en andén ruidoso de viajeros.

Hizo a los cuatro vientos su jornada,
disperso el corazón por cien senderos
de llana tierra o piedra aborrascada,
y, a la suerte, en el mar, de cien veleros.

Hoy, enjambre que torna a su colmena
cuando el bando de cuervos enronquece
en busca de su peña denegrida,

vuelve mi corazón a su faena,
con néctares del campo que florece
y luto de la tarde desabrida.

The Work

My heart was where a hundred dusty roads
crossed and then ran on; or it was a station
full of hopeful travelers, though not one
had either lodgings or a real appointment.
Whatever it was - my heart, within a day,
was scattered on a hundred winds, and sped
through canyons, deserts, river-plains and valleys
to dark ports, sea-lanes, unmapped continents.

But now, like a swarm returning to the hive
at that purple hour when all the cross go hoarse
and sail off to the crags and the black caves,
my heart turns to its melancholy work
with honey gathered from a hundred flowers
and the hundred sorrows of the gathering dark.

Translation by D. Patterson


Saturday, November 26, 2016

About Domestic Violence


A violencia contra as mulleres é unha emerxencia global. Afecta de xeito directo a saúde tanto física como mental dunha muller. E afecta á familia. E á comunidade. Perdemos potencial humano. Perdemos vida. 

Segue sendo un estigma. 

Invisible. 

E segue doendo.


Maquinación... (2)

tranquilo, chaval, que están buscando alternativas para mellorar o sector pero ti non sabes aínda cal é o teu sector igual que os nenos e as mulleres con hematomas non saben aínda se darán collido o auricular mesmo se entre as bágoas e o pánico incoloro poderán recordar o número de teléfono de socorro para eses casos nos que a maldade física acada expresión física, isto é, hospitalaria para que a miseria poida ser descrita nun informe que acompañada do correspondente dita sirva unha vinganza tardía, e así tamén no mundo animal, as especies non protexidas vanse extinguido e agardando seren declaradas especies protexidas: LENTO CAOS.


Collaborative Writing in Magazines: Ling

Adoro a esas persoas que altruistamente te fan partícipe das súas viaxes, experiencias e aventuras a través dos detalliños que che traen de volta. Non me refiro a regalos custosos, ao contrario! Falo de postais, mapas ou calquera cousa escrita na lingua do país. Pequenos detalles que por unha banda demostran que a persoa se acordou de ti, e por outra che permiten coñecer recunchos do planeta que descoñeces, ou revisitar outros pero a través dunha ollada allea.

Nun deses últimos packs de retorno dunha viaxe, unha boa amiga decidiu traerme varios exemplares da revista Ling, a revista de abordo de Vueling. Eles mesmos din que non é unha revista pasiva, senón que queren que os "lectores interactúen coa revista durante o tempo que pasan no avión e fóra tamén. Cada pasaxeiro pode levar á casa un exemplar se así o quixer"

Desde logo a min sorprendéronme gratamente os contidos, pero sobre todo esta sección "La historia que escribes tú" e que se concibe como un exercicio de escrita colaborativa entre pasaxeiros. Xa estou desexando coller un voo para comezar a escribir e ler o que outros escribiron. E que veñan moitas máis iniciativas deste tipo!





Friday, November 25, 2016

Letter from Kurt Vonnegut to Charles McCarthy

No ano 1973, Charles McCarthy, o director da North Dakota's Drake High School mandou queimar as copias de varios libros da biblioteca, entre eles Slaughterhouse-Five (1969). Kurt Vonnegut escribiulle unha carta condenando ese acto de vandalismo cara a cultura e os libros. Unha carta poderosa, na que Vonnegut critica a ignorancia e os prexuízos de McCarthy. "Algúns membros da súa comunidade suxeriron que as miñas obras son nocivas. Para min isto é verdadeiramente insultante. Indícame que para vostedes os libros e os escritores son moi irreais. Escribo esta carta para probarlle a miña realidade"

E pasa Vonnegut a apoiarse nos argumentos da súa idade  (51) e experiencia,  explicando que é un home forte, que traballou no campo cando era novo, que criou a seis fillos (tres propios e tres adoptados), e que gañou todo o que tiña con traballo duro. Aquí vos queda a carta lida por Benedict Cumberbatch.




November 16, 1973

Dear Mr. McCarthy:

I am writing to you in your capacity as chairman of the Drake School Board. I am among those American writers whose books have been destroyed in the now famous furnace of your school.

Certain members of your community have suggested that my work is evil. This is extraordinarily insulting to me. The news from Drake indicates to me that books and writers are very unreal to you people. I am writing this letter to let you know how real I am.

I want you to know, too, that my publisher and I have done absolutely nothing to exploit the disgusting news from Drake. We are not clapping each other on the back, crowing about all the books we will sell because of the news. We have declined to go on television, have written no fiery letters to editorial pages, have granted no lengthy interviews. We are angered and sickened and saddened. And no copies of this letter have been sent to anybody else. You now hold the only copy in your hands. It is a strictly private letter from me to the people of Drake, who have done so much to damage my reputation in the eyes of their children and then in the eyes of the world. Do you have the courage and ordinary decency to show this letter to the people, or will it, too, be consigned to the fires of your furnace?

I gather from what I read in the papers and hear on television that you imagine me, and some other writers, too, as being sort of ratlike people who enjoy making money from poisoning the minds of young people. I am in fact a large, strong person, fifty-one years old, who did a lot of farm work as a boy, who is good with tools. I have raised six children, three my own and three adopted. They have all turned out well. Two of them are farmers. I am a combat infantry veteran from World War II, and hold a Purple Heart. I have earned whatever I own by hard work. I have never been arrested or sued for anything. I am so much trusted with young people and by young people that I have served on the faculties of the University of Iowa, Harvard, and the City College of New York. Every year I receive at least a dozen invitations to be commencement speaker at colleges and high schools. My books are probably more widely used in schools than those of any other living American fiction writer.

If you were to bother to read my books, to behave as educated persons would, you would learn that they are not sexy, and do not argue in favor of wildness of any kind. They beg that people be kinder and more responsible than they often are. It is true that some of the characters speak coarsely. That is because people speak coarsely in real life. Especially soldiers and hardworking men speak coarsely, and even our most sheltered children know that. And we all know, too, that those words really don’t damage children much. They didn’t damage us when we were young. It was evil deeds and lying that hurt us.

After I have said all this, I am sure you are still ready to respond, in effect, “Yes, yes–but it still remains our right and our responsibility to decide what books our children are going to be made to read in our community.” This is surely so. But it is also true that if you exercise that right and fulfill that responsibility in an ignorant, harsh, un-American manner, then people are entitled to call you bad citizens and fools. Even your own children are entitled to call you that.

I read in the newspaper that your community is mystified by the outcry from all over the country about what you have done. Well, you have discovered that Drake is a part of American civilization, and your fellow Americans can’t stand it that you have behaved in such an uncivilized way. Perhaps you will learn from this that books are sacred to free men for very good reasons, and that wars have been fought against nations which hate books and burn them. If you are an American, you must allow all ideas to circulate freely in your community, not merely your own.

If you and your board are now determined to show that you in fact have wisdom and maturity when you exercise your powers over the eduction of your young, then you should acknowledge that it was a rotten lesson you taught young people in a free society when you denounced and then burned books–books you hadn’t even read. You should also resolve to expose your children to all sorts of opinions and information, in order that they will be better equipped to make decisions and to survive.

Again: you have insulted me, and I am a good citizen, and I am very real.

Kurt Vonnegut






Thursday, November 24, 2016

Letters in Poems: Rafa Villar (II)


posdata 1


onde devoro palabras incendiadas
mentres as estacións regresan do seu abandono
e nada me traen de ti

onde este planeta azul
inmola a súa rotación de estrelas grises
que se clavan no máis dentro

onde sentir o rozamento da paisaxe
sobre a primavera rota nos teus ollos 
impresos de lóstregos e ruídos

onde emerxes nas ás da memoria
e como un estigma que me quedase
bicas o meu corpo para sempre

en Migracións (2008)

Wednesday, November 23, 2016

Hands in Poems: Lucille Clifton



Won't You Celebrate With Me

won’t you celebrate with me
what i have shaped into
a kind of life? i had no model.
born in babylon
both nonwhite and woman
what did i see to be except myself?
i made it up
here on this bridge between
starshine and clay,
my one hand holding tight
my other hand; come celebrate
with me that everyday
something has tried to kill me
and has failed.

Click here to listen to the author reading her text

Tuesday, November 22, 2016

Words in Poems: Baldo Ramos



Roubáchesme as palabras
coas que poder dar razón do meu silencio.
Negáchesme a man
que noutro tempo me ofrecera
a imposible resignación de procurarte.
Fixeches do tempo
unha gramática de renuncia,
un lugar no que agochar
as palabras máis ferintes.
Non importa que esteas lonxe
e que medre na nostalxia
a semente do esquecemento.
Tampouco agroma o froito 
sen que podreza antes a flor
que o fertiliza.
Nin importa que a mudez desta distancia
nos impida desandar
o camiño que as palabras nos negaron.


Grazas, Alejandro polo empréstito!

Monday, November 21, 2016

Epitaphs (VIII): Posthumous Letters in Santiago

As visitas a un cemiterio van alén do seu atractivo estético, xa que, por exemplo, nalgúns deles atópanse brillantes exemplos de escultura do século XIX; pódese camiñar por avenidas longas e tranquilas, mirar as tumbas e mausoleos, ver os epitafios e admirar a súa construción. Constitúen unha especie de espazo público familiar que permite viaxar ao longo da historia anónima dun pobo e meditar na propia mortalidade.

O pasado sábado, 19 de novembro, organizouse desde a Concellaría de Educación e Cidadanía do Concello de Santiago unha visita aberta para toda a cidadanía do cemiterio de Boisaca, no que nunca tiña estado.

Aló nos reunimos unhas 20 persoas que escoitamos as explicacións de Carmela, que nos fixo un repaso histórico polos cemiterios da cidade: A clausura do da Quintana, coas queixas das monxas de San Paio de Antealtares; a inauguración de Bonaval no ano 1847, pero con bastante descontento, a proxección de finais do século XIX para a zona da Cova do Raposo e finalmente a apertura de Boisaca, que compartiu función con Bonaval ata o ano 1973.

Carmela, a nosa guía



Fermosas as zonas verdes, obrigatorias por lei, con árbores traídas da Ferraría da Alameda.


Seguimos a avenida con todos os mausoleos que seguen a tipoloxía de templo clásico, aínda que o da familia Bescansa rompe esta estrutura uniforme coa incorporación dunha pronaos e un anxo trompeteiro. É obra de Castor Lata (discípulo de Asorey) que empregou as fotografías de Emilio Lavandeira Prieto dun boxeador chamado Santiago do que máis nada se sabe.




A tumba dunha familia importante de ferreiros en Entrerrúas sobrancea pola súa orixinalidade, pois reproduce en ferro arquitectura neogótica e ten uns peculiares farois nos remates.



As tumbas de Coralia e Maruxa Fandiño Ricard, "as Marías", que estaban en moi mal estado, foron reformadas grazas á intervención de Nacho Mirás, o Ateneo de Santiago e a Agrupación Cultural O Galo que as xuntaron na mesma sepultura cun deseño de Xerardo Estévez que reproduce a silueta da escultura de César Lombera que podemos ver na Alameda.




Destacan tamén as tumbas dos pintores Garabal e Concha Vázquez , preto de catro sepulturas con tipografía modernista deseñadas polo propio Garabal.







A morte segue separando e diferenciando. Por unha banda, temos as tumbas do panteón militar, cos caídos do bando nacional; e por outra, os fusilados na tapia. Comentaba Carmela que entre o 36 e o 38 houbo uns oitenta fusilados "con causa", ata 10 de Ordes e varios de Negreira. Ao parecer, cando fusilaron aos de Negreira unhas cinco mulleres viñeron traerlles flores e isto custoulles vinte días no cárcere. 



Alén das guerras, a relixión tamén separa, como se ve polo cemiterio para "disidentes": todos/as aqueles/as que pola súa fe (ou ausencia dela) diferían da relixión oficial do Estado, representada pola igrexa católica, tiñan a súa zona de enterramento co seu propio acceso, como se pode ver na fotografía.

Boisaca alberga as bágoas e as mágoas de historias tristes, algunhas que chegamos a coñecer e outras que vivirán só mentres haxa quen as recorde.  Unha delas que nos indicaba Carmela é a de José Pasín Romero, ebanista que traballaba no obradoiro de Landeira, que fixo o mausoleo de Rosalía de Castro, cuxos dous fillos foron fusilados.


É moi interesante observar elementos característicos da iconografía do mundo da morte nas lápidas dos nichos e dos panteóns, por exemplo reloxos de area alados sinalando o “tempus fugit”.




O cemiterio acolle ademais unha serie de tumbas de personaxes ilustres da vida cultural local e galega, como Aurelio Aguirre, Isaac Díaz Pardo, Pablo Pérez Constanti (arquiveiro da Catedral), Antón Fraguas, Ramón María del Valle-Inclán, Ramón Piñeiro ou Carlos Maside.

Roberto Vidal Bolaño
Francisco Asorey
E finalmente, déixovos aquí algunhas outras instantáneas, coma unha dunha lápida que inclúe especies vexetais autóctonas coma o loureiro ou a hedra; ou outra cunha lousa de barro que destaca entre o resto de granito, dun psiquiatra que ten unha lauda con petróglifos e elementos da cultura galega e unha inscrición verdadeiramente conmovedora.


Imaxe tirada de El Correo Gallego 





E quedo agradecida pola lección de historia de Carmela e polos detalles doutras sepulturas ofrecidas por Marisol Pintos, así como pola referencia bibliográfica de Estanislao Fernández de la Cigoña.

Sunday, November 20, 2016

Hands in Poems: Xosé Henrique Rivadulla Corcón

Fotografía de Dolores López


Dedos

Véxote coa túa almofada
palillando unha puntilla
de vida e soños.

As nosas soidades foron
coma os fíos
prendidos dos palillos.

Os teus dedos fóronos enredando
e agora son o encaixe
que é a nosa vida xuntos.


Saturday, November 19, 2016

The Heart in Poems: Umberto Saba


Umberto Saba

La Stazione

La stazione ricordi, a notte, piena
d'ultimi addii, di mal frenati pianti,
che la tradotta in partenza affollava?
Una trombetta giù in fondo suonava
l'avanti;
ed il tuo cuore, il tuo cuore agghiacciava.

Friday, November 18, 2016

The Heart in Poems: O cuarto das abellas


Cantas veces unha colección de poemas é realmente unha colección? É unha circunstancia extraordinaria que un poema se leve ben cos seus veciños. Porén un dos praceres de ler o poemario de Antía Otero, O cuarto das abellas (2016) é que van ben xuntos en enxame. O texto que abre o libro case de xeito cinematográfico, apunta "a luz do proxector" cara ás diferentes seccións, sen desvelar nunca cal delas constitúe o proceso de sublimación ou mesmo se este existe, máis ben invitándonos a zoar en torno á abellariza, a melisa, a formalina e testemuñar a esmelga.

E que terán as abellas que encandilan a nosa imaxinación? Humble Boy por exemplo usa os insectos como metáfora do que ocorre nunha familia cando a "raíña" non fai ben o seu traballo, ou The Secret Life of Bees emprégaas para indicar renovación e curación. En O cuarto das abellas son o medio, o símbolo recurrente mediante o cal se van conxurando imaxes ("Bater na tarde"), evocando escenarios ("Cedo"), fotografando sentimentos ("As casas deixan cicatrices", "Ver como te vas") ou picando onde máis doe ("Anular o son", "Matronas veladas"), creando así dúas ventás simétricas: a da paz e a da emoción violenta. 

Destacan os poemas pola súa claridade e delicadeza, e deste xeito caen as barreiras entre texto e lector. As propias escollas lingüísticas contribúen a este fin: Otero sabe que menos é máis e que remexer entre as liñas é unha tarefa fina que se debe asignar ao lector, daquela navéganos polos cantís da lingua, saltando entre o inexpresable, alternando a ambrosía e o bálsamo do mel coa dor e a calor ardente da picada.


No primeiro amor
o corazón
semella un Pantone

Non quixera morrer 
(...)
Recordareime 
nos códigos postais
nas estrías que deixaron trabada 

(extracto)



o cuarto das abellas from Antía Otero on Vimeo.

Words in Poems: Maya Angelou (III)


Photograph by Belén Mato

The Calling of Names


He went to being called a colored man
after answering to "hey, nigger."
Now that's a big jump,
anyway you figure.
                                                         Hey, Baby, watch my smoke.
From colored man to Negro,
With the N in caps,
was like saying Japanese
instead of saying Japs.
                                                 I mean, during the war.
The next big step
was a change for true,
From Negro in caps 
to being a Jew.
                                                       Now, Sing. Yiddish Mama.
Light. Yellow. Brown
and Dark-brown skin,
were okay colors to
describe him then.
                                                          He was a Bouquet of Roses.
He changed his seasons
like an almanac.
Now you'll get hurt
if you don't call him "Black."
                                                                Nigguh, I ain't playing this time.



Thursday, November 17, 2016

Words in Illustrations: Sarai Outeiral

Preséntovos a Sarai Outeiral Ces, a rapaza de ollos de conto, dedos de papel, soños de origami e corazón de pentagrama. Unha artista boirense, desas polifacéticas, que canta e toca a guitarra que dá xenio oíla e que debuxa bonito, tan bonito que lle perdoo as malleiras que me mete  ao pimpón. 

Xa en primaria gañou concursos de debuxo, e no instituto un premio de cómic. Ademais, no 2014 resultou gañadora dun concurso europeo de marcapáxinas para dar a coñecer a lingua galega e a obra do escritor homenaxeado aquel ano, Xosé María Díaz Castro. Aquí vedes as dúas entradas que mandou.






Tamén lle dá ao retrato, de feito gardo con moitísimo agarimo este tan xeneroso que me regalou no 2014.



Sarai está na actualidade cursando o grao en enxeñaría de deseño industrial e desenvolvemento do produto e de seguido vedes algún dos seus traballos máis recentes que podedes ollar con máis detalle, xunto con outros, na súa conta de Instagram.



"If I could say it in words, there would be no reason to paint"
(Edward Hopper)