Monday, January 28, 2019

Letters in Poems: António Feijó


(Ponte de Lima, 1859-1917)

RONDÓ 
[A uma desconhecida]

As tuas cartas vêm tocadas
duma ideal melancolia
não sei quem és, e todavia
beijo essas letras desmaiadas.

Como as violetas perfumadas
que a sombra esconde à luz do dia
as tuas cartas vêm tocadas
duma ideal melancolia.

Nas minhas horas tresloucadas,
horas de febre e de agonia,
como esperança fugidia,
de mil quimeras criadas,
as tuas cartas vêm tocadas.

Sunday, January 27, 2019

Letters in Poems: Elena Jordana



Tango

Soy esa borrachera que necesitas a mitad de año
cuando el aguinaldo
las vacaciones
el ascenso 
aún están lejos
soy la nota disonante
que te ayuda a sobrellevar esa armonía monótona
que decís que es tu vida
soy ese minuto de locura
que te permite aguantar el resto de la hora
el elogio dicho con firmeza tal que descarta tu
duda
la urna en que depositas tus lastimeros "vos no 
sabés"
tus pequeñas frustraciones cotidianas
tus:
el café está frío
quién me abrió esta carta
otra vez la cuenta del gas

soy la que despierta los rincones más inéditos de 
tu piel
la que te hace decir:
con vos me siento otra vez un colegial

soy
en otras palabras
esa mujer que te llevas a un hotel
en una noche de borrachera
y a quien te olvidas de preguntar su nombre
o si podrás volver a verla algún día.

Saturday, January 26, 2019

Words in Poems: Idea Vilariño (II)



Si muriera esta noche

Si muriera esta noche
si pudiera morir
si me muriera
si este coito feroz interminable
peleado y sin clemencia
abrazo sin piedad
beso sin tregua
alcanzara su colmo
y se aflojara
si ahora mismo
si ahora
entornando los ojos me muriera
sintiera que ya está
que ya el afán cesó
y la luz ya no fuera un haz de espadas
y el aire ya no fuera un haz de espadas
y el dolor de otros y el amor y vivir
y todo ya no fuera un haz de espadas
y acabara conmigo
para mí
para siempre
y que ya no doliera
y que ya no doliera.

Friday, January 25, 2019

The Heart in Poems: Gabriela Mistral (VII)



A LOS NIÑOS

Después de muchos años, cuando yo sea un montoncito de polvo callado, jugad conmigo con la tierra de mi corazón y de mis huesos. Si me recoge un albañil, me pondrá en un ladrillo, y quedaré clavada para siempre en un muro, y yo odio los nichos quietos. Si me hacen ladrillo de cárcel, enrojeceré de vergüenza oyendo sollozar a un hombre; y si soy ladrillo de una escuela, padeceré también de no poder cantar con vosotros en los amaneceres.

Mejor quiero ser el polvo con que jugáis en los caminos del campo. Oprimidme: he sido vuestra; deshacedme, porque os hice; pisadme, porque no os di toda la verdad y toda la belleza. O, simplemente, cantad y corred sobre mí, para besaros las plantas amadas...

Decid, cuando me tengáis en las manos, un verso hermoso y crepitaré de placer entre vuestros dedos. Me empinaré para miraros, buscando entre vosotros los ojos, los cabellos de los que enseñé.

Y cuando hagáis conmigo cualquier imagen, ¡rompedla a cada instante, que a cada instante me rompieron los niños de ternura y dolor!

Thursday, January 24, 2019

Words in Poems: Ángela Figuera Aymerich



EL HOMBRE NACIENTE
Pido la paz y la palabra
BLAS DE OTERO

Prepárame una cuna de madera inocente
y pon bandera blanca sobre su cabecera.

Voy a nacer. Y, desde ti, mi madre,
pido la paz y pido la palabra.

Pido una tierra sin metralla, enjuta
de llanto y sangre, limpia de cenizas,
libre de escombros. Saneada tierra 
para sembrar a pulso la simiente
que tengo entre mis dedos apretada.

Pido la paz y la palabra. Pido
un aire sosegado, un cielo dulce,
un mar alegre, un mapa sin fronteras,
una argamasa de sudor caliente
sobre las cicatrices y fisuras.

Pido la paz y pido a mis hermanos
los hijos de mujer por todo el mundo
que escuchen esta voz y se apresuren.
Que se levanten al rayar el día
y vayan al más próximo abroquelo.
Laven allí sus manos y su boca,
se quiten los gusanos de las uñas,
saquen su corazón que le dé el aire,
expurguen sus cabellos de serpientes
y apaguen la codicia de sus ojos.

Después, que vengan a nacer conmigo.
Haremos entre todos cuenta nueva.
Quiero vivir. Lo exijo por derecho.
Pido la paz y entrego la esperanza.


Wednesday, January 23, 2019

Nicanor Parra (IV)



De estatura mediana,
Con una voz ni delgada ni gruesa,
Hijo mayor de profesor primario
Y de una modista de trastienda;
Flaco de nacimiento
Aunque devoto de la buena mesa;
De mejillas escuálidas
Y de más bien abundantes orejas;
Con un rostro cuadrado
En que los ojos se abren apenas
Y una nariz de boxeador mulato
Baja a la boca de ídolo azteca
Todo esto bañado
Por una luz entre irónica y pérfida-
 Ni muy listo ni tonto de remate
Fui lo que fui: una mezcla
De vinagre y aceite de comer
¡Un embutido de ángel y bestia!

Tuesday, January 22, 2019

The Heart in Books: Memorias habladas, memorias armadas

"Concha Méndez era un nombre de los que llenan el momento que se está viviendo, de los que se conocen antes de haber visto" (p.7)



Concha Méndez (1898-1966) se muestra en el libro  Memorias habladas, memorias armadas como una mujer audaz e innovadora, con "desplantes de rebeldía" (p.17). Un espíritu independiente sin fronteras cuyos recuerdos rebasan los límites de la nostalgia para convertirse "en la columna vertebral de su identidad" (p.14). Entusiasmada por "el recuerdo de su vida" (p.16), cultivó la memoria, de ahí que Paloma Ulacia Altolaguirre optase por grabarla y gestionar así la obsesión por el pasado, el deseo de ser escuchada.
"A través de estas memorias quiso regresar a España y encontrar el lugar que le correspondía dentro de la historia literaria de su país; quiso romper las barreras del tiempo para reunirse con los lectores de hoy, y posiblemente de mañana, que gusten de la poesía" (p.20)
De ascendencia gallega, la mayor de 11 hermanos, Concha Méndez nació "en medio de la modernidad" (p.28) y al contrario que su abuela, se zambulló en ella y se pasó la infancia barajando geografías y sueños.
"Recuerdo la visita de un amigo de mis padres. Al presentarnos al señor, éste preguntó a mis hermanos: "Pequeños, ¿qué queréis ser de mayores?". No recuerdo lo que contestarían, pero viendo que a mí no me preguntaba nada, teniendo toda la cabeza llena de sueños, me le acerqué y le dije: "Yo voy a ser capitán de barco". "Las niñas no son nada", me contestó mirándome. Por estas palabras le tomé un odio terrible a este señor. ¿Qué ese eso de que las niñas no son nada? Yo era una niña que estaba inconforme con mi medio ambiente" (p.24)

Los mapas de la escuela
todos tenían mar,
todos tenían tierra.
¡Yo sentía un afán
por ir a recorrerla!...
Soñaba el corazón
con mares y fronteras,
y misteriosas selvas...
Soñaba el corazón...
¡Oh, sueños de la escuela!
(p.26)

Al hilo de una sucesión de anécdotas, vamos reconstruyendo el tejido de una vida intensa: el impacto de las primeras lecturas a los dieciséis años, sus inquietudes artísticas (pintura, escritura), su breve experiencia en la universidad a través de la literatura geográfica, las escapadas y fugas, los paseos por la Castellana sin sombrero, sus ansias de cambiar el mundo, los trabajos en la imprenta con Altolaguirre, los premonitorios sueños de muerte, las bombas de guerra, la vejez, el intento de suicidio y el anhelo de vida posterior. Todo ello salpicado de humor y un  derroche de vitalismo contagioso. 
"Y yo no sé por qué aquel absurdo de llevar la pena en un trapo (...) hasta que un día que andaba por aquellos caminos, por aquellas veredas arboladas, empecé a correr dando saltos, la gasa de atrás, la pena, subió al aire y se enganchó en la rama de un árbol. Luego empecé a pensar: cuando alguien lleve luto o le pase algo, le voy a decir: "Mire, no se preocupe, haga un acto simbólico: cuelgue la pena de la rama de un árbol y se acabó" (p.33)
"La gente dice que soy surrealista. Lo que me pasa es que nací en un mundo que me obligó a la evasión y de repente, como si fuera una protesta ante lo que estoy viviendo, como si me doliera algo, me pongo a hablar cosas que llaman extravagantes" (p.32)
"Tengo un concepto de la vida extraño (...) La vida es un camino. Al nacer, nos encontramos con los padres y hermanos que nos acompañan. Luego, más adelante, con los chicos del colegio. Seguimos el camino. Y todo según lo encontramos, después lo perdemos: a la familia, no. Más adelante, uno encuentra amores y amigos. Pero llega el momento en que cada vida es un destino: mi camino es uno, el camino de la gente que encuentro es otro. Los caminos paralelos no se tocan. Hay un momento de fuga; nos separamos y no hay más remedio; mientras tanto, hemos estado juntos. El momento de fusión es lo que importa; luego, el recuerdo de aquel momento" (p. 38)
Una mujer sociable que se relacionó con Buñuel, Lorca, Alberti, Maruja Mallo, Alfonsina Storni, Altolaguirre, Cernuda o Vicente Aleixandre entre otros; viajera (Londres, Buenos Aires, Montevideo, Cuba y México) que llevó "vestidos de papel" (p.65) y el mono azul de trabajo, la misma que se echó a nadar cuando no quiso hablar de literatura (p.81). Fuerte, asertiva, empoderada, dinámica,  entusiasta y con una inspiración y creatividad que le salían a borbotones.
"Casi siempre, en toda relación de pareja, el hombre es el dominante; y resulta que un día Manolo me dijo que sería mejor que yo estuviera sola, porque él me daba sombra" (p.124)

"... los poemas me salían involuntariamente" (p. 47) 
"Es como que soy como si fuera un saco que empieza a llenarse y de repente revienta; entonces la poesía sale por los dedos, se coge la pluma y sale" (p.54) 
"Cuando murió mi madre enfermé, no sólo de los nervios, sino de pena. Lloré días enteros. Me habían avisado que estaba enferma de cáncer, pero no se recuperó. Le escribí un grupo de poemas, como cuando perdí a mi niño" (p.115) 
"Escribí en pocos días doscientos poemas" (p.149) 
"... porque no hay mejor manera de leer poesía que dejando caer las letras, una a una, sobre la plancha" (p.96) 
"... durante el amanecer habían pescado atunes y uno de los marineros se me acercó con el corazón del pez aún latiendo en la mano. Nunca olvidaré aquellos ojos azules del marinero, ni el corazón que me entregó" (p.67)
Para saber más:

Monday, January 21, 2019

The Heart in Poems: Rosalía de Castro (II)


(1837-1885)

¡Ay!, no meu corazonciño
xa non pode haber contento,
que está de dolor ferido,
que está de loito cuberto.

Sunday, January 20, 2019

Letters in Poems: Felipe Sérvulo





ESCRIBE CON TUS MANOS UNA CARTA Y NUNCA PONGAS EL REMITE
Existe una raíz secreta que penetra en los sentimientos 
y se nutre de una voz, un paisaje, una música... 

Hay una calle, un mar de palabras, 
una risa que enmudece porque llega el desconsuelo. 

Hay una noche que pide amanecer, 
ahora que desde el río sube la niebla y lleva grabado tu nombre. 

Escribe con tus manos una carta y nunca pongas el remite. 
Por destinatario pon tus señas, 
para que siempre recibas esa voz, ese mar y el paisaje. 
Esa música y la noche que esclareces. 

Saturday, January 19, 2019

Words in Books: Todo isto antes era noite

A publicación non parece ser unha prioridade para Lucía Aldao, poeta no sentido orixinal do termo: creadora e facedora dun produto literario oral, para ser recitado ou representado. Trasladándoo aos nosos tempos, unha poeta que é maker. O termo acáelle ben á artista, que sempre se centrou máis na performance, o recitado ou a actuación musical que na perdurabilidade do texto escrito.

Gozamos con esa faceta efémera dos seus textos que se esvaen no ar ou se dilúen na choiva que esvara polos muros composteláns, pero é certamente un luxo poder ter entre as mans Todo isto antes era noite (2018) nunha edición esmerada de Apiario onde a numeración das páxinas, as fotografías, e mesmo os caracteres teñen nome de vida. 



Para entrar no ximnasio literario de Todo isto antes era noite, cómpre desamarrar os cordóns, espirse e prepararse para alternar entre a palestra e o estrado nun xogo intelectual que comeza no punto dun interrogante que é tamén bala.

O mesmo título nos agoira cal é o peso que imos ter que erguer: o da noite como emblema, que é pasado pero que nos acompaña nunha presenza ambivalente, ruda e etérea.

"Eu ó teu país fun brillar 
e soltáchesme a noite para que me trabase" (p.9) 
"A noite é un zulo,
pero un zulo con vistas" (p.12) 
"Hai vidas tan preciosas que non merecen a súa propia noite
e noites coma vidas onde a lúa é unha áncora" (p.59)

Sen descanso, exercitámonos nunha carreira pola cosmoloxía dunha noite sen lúa nin estrelas onde a luz vai in crescendo de sección en sección: "Velvet, Backstage, Chroma, Rúa Independencia, Artillería, Estacada". Unha tensión central que nos obriga a un salto de altura para pasar do intimismo ao activismo, apoiados na pértega dunha infraestutura intertextual na que empatan Tabucchi, Serrat, as cantigas de amigo, cancións e ditos populares.

Suamos nas loitas e ximnopedias de atléticos versos libres que agochan entre xogos de palabras o segredo que nos engana, esquivo.
"Ponlle nome ti a todo o que non pagou a pena,
atrévete a facer da palabra líquido de contraste"
(p.10) 
"Ben ves que hai versos que os patrocina un puño.
Para que ese verso brille, desdouras as palabras" (p.11) 
"Eu rodeeime de palabras por todas partes menos por unha
e desde alí controlo cabos e golfos do teu corpo" (p.25) 
"(As palabras son anacos de pan que vou soltando entre os poemas
para saber volver a min cando esta forza falsa me abandone.
Tan débil con b coma con v)" (p.27)
Versos que amalgaman o sorriso cos golpes, que nos sansanican entre o que era noite e agora é luz, a luz amarela ácida, eufórica, química, subversiva e rebelde das gardas do libro físico. Versos que nos falan de aniversarios que se miden en bicos, non en anos (p.13); pupilas que levedan (p.19); tenrura en usufruto (p.26) e identidades que non veñen para quedar nin marchan para marchar (p.39).

Remata o entrenamento e queda unha agradecida á ximnasiarca Aldao.

Que sorte temos
de ler isto
pola parte que nos toca.



Para saber máis:

Friday, January 18, 2019

Words in Books: José Saramago



As palavras proferidas pelo coração não têm língua que as articule, retém-nas um nó na garganta e só nos olhos é que se podem ler.

Thursday, January 17, 2019

The Heart in Books: Sostiene Pereira (II)


Hace poco más de un año descubría la belleza intensa de una narrativa que combina la delicadeza y el desasosiego, la novela Afirma Pereira (1994) del italiano Antonio Tabucchi (1943-2012) que os conté en esta entrada anterior.

A través de las mismas manos me llegó también la versión en novela gráfica de Pierre-Henry Gomont (2017), traducida por Carlos Gumpert. La materia prima -el texto original- es brillante, pero la novela gráfica de Sostiene Pereira es igualmente magnífica, una antología de ilustraciones que permiten varias lecturas, uniendo a veces una línea de texto con doce imágenes o una imagen con múltiples diálogos. 

Es de un lirismo delicioso, con ilustraciones de fuego e hielo que van desde la calidez de la luz de los tonos ocres y naranjas de los edificios lisboetas a la frialdad de la noche del régimen salazarista en azules y verdes estremecedores. La capa simbólica de las múltiples almas de Pereira se mantiene de principio a fin hasta el triunfo del yo hegemónico que tan acertadamente vaticina el Doctor Cardoso.




Wednesday, January 16, 2019

The Heart in Poems: Ângelo de Lima


(Porto, 1872-1921)

Estes versos antigos que eu dizia
Ao compasso que marca o coração
Lembram ainda? Lembrarão um dia...
Nas memórias dispersas recolhidas
Sequer da piedosa devoção 
De algum livro de coisas esquecidas?
Acaso o que ora canta... vive... existe
Nunca mais lembrará? Eternamente?
E, vindo do não-ser, vai, finalmente,
Dormir no nada... majestoso e triste.

Tuesday, January 15, 2019

Words in Poems: José Ángel Valente (V)



No inútilmente

Contemplo yo a mi vez la diferencia
entre el hombre y su sueño de más vida,
la solidez gremial de la injusticia,
la candidez azul de las palabras.

No hemos llegado lejos, pues con razón me dices
que no son suficientes las palabras
para hacernos más libres.

Te respondo
que todavía no sabemos
hasta cuándo o hasta dónde
puede llegar una palabra,
quién la recogerá ni de qué boca
con suficiente fe
para darle su forma verdadera.

Haber llevado el fuego un solo instante
razón nos da de la esperanza.

Pues más allá de nuestro sueño
las palabras, que no nos pertenecen, 
se asocian como nubes
que un día el viento precipita
sobre la tierra
para cambiar, no inútilmente, el mundo.

Monday, January 14, 2019

The Heart in Poems: Wisława Szymborska (IV)

Si acaso

Podía haber ocurrido.
Tenía que haber ocurrido.
Ocurrió antes. Después.
Más cerca. Más lejos.
Ocurrió: no a ti.

Te salvaste por ser el primero.
Te salvaste por ser el último.
Porque estabas solo. Porque la gente.
Porque a la izquierda. Porque a la derecha.
Porque llovía. Porque había sombra.
Porque hacía sol.

Por fortuna allí había un bosque.
Por fortuna no había árboles.
Por fortuna una vía, un gancho, una viga, un freno,
un marco, una curva, un milímetro, un segundo.
Por fortuna una cuchilla flotaba en el agua.

Debido a, dado que, en cambio, a pesar de.
Qué hubiera ocurrido si la mano, el pie,
a un paso, por un pelo,
por casualidad.

¡Ah, así que tú aquí! ¿Directo de un instante todavía entreabierto?
¿La red tenía un solo punto, y tú, a través de ese punto?

No dejo de asombrarme, de quedarme sin palabra.
Escucha
lo rápido que me late tu corazón.

En Antología poética (2015)

Sunday, January 13, 2019

The Heart in Poems: William Cliff (II)




BELGISCHE KUST

(6)
J'espère ô Mer du Nord si lente à te rouler
sur nos longs sables gris
que mon coeur restera suffisamment enfant
pour encore t'adorer
quand je serai très vieux faible proie de l'angoisse
et qu'à considérer
la splendeur du soleil qui joue à son coucher
sur tes vagues bavardes
j'aurai au coeur assez de joie pour vouloir vivre
jusqu'au terme prévu
et que tu as écrit dans ton gran livre libre.

Dans Marcher au charbon (2014)

Saturday, January 12, 2019

Letters in Poems: Jaime Sabines (IX)


CARTA A JORGE

Hermano:
hay cuatro o cinco nombres obscuros
que sangran la poesía.
El exterminio asiste a los amantes.
Hay quien sin darse cuenta camina en el suicidio
como si visitara la muerte de un extraño.
El hombre dice polvo y soledad y angustia.
La esperanza, asustada, se refugia en los niños
y en los tontos
y en nosotros, los que todavía, por la gracia del verbo, somos desgraciados.
La tierra ignora, el hombre trata
de conocer, levanta la cabeza en que los ojos brillan.
Hermano: estoy enfermo, estamos
bebiendo diariamente vida y muerte mezcladas,
en nuestro pan hay piedras,
tenemos sucio el llanto,
acudimos a nuestro corazón como a una casa limpia,
pero tenemos que dormir sobre montones de basura
y cuando llega el día no podemos tomar leche al pie de la vaca
sino brebajes de perdición en manos de brujas.
Amanecer no es hoy darse cuenta del día.
La sangre a veces se congela en los ojos
que quieren ver el mundo.
Tu mano de amor se hará de piedra
si tratas de secar el llanto a tu vecino.
No hables, no escuches nada, no socorras,
no llames en tu auxilio,
que cada quien se ahogue bajo sus propios gritos,
en sus gestos de espanto para la mímica universal.
Hermano: tu desaliento no tiene sentido,
óyeme hablar de la primavera.
Yo siento a veces que los pulmones se me quiebran,
que la carne toda se me quiebra
igual que un vidrio golpeado por un martillo;
siento que alguien les aprieta el pescuezo a los pájaros dentro de las jaulas,
que alguien mete un perro y un gato en un costal,
que les dan con un mazo en la nuca a los corderos,
que degüellan niñas, juntándoles la cabeza a la espalda,
pero óyeme hablar de la primavera.
La miel se cosecha todavía en las bodegas
y en los libros. La ternura existe.
Vamos a morirnos cada quien en su sitio
calladamente. No hay que darle importancia.

Friday, January 11, 2019

Words in Poems: Walt Whitman (V)




So long! 
(extract)

Dear friend whoever you are take this kiss,
I give it especially to you, do not forget me,
I feel like one who has done work for the day to retire awhile,
I receive now again of my many translations, from my avatars
ascending, while others doubtless await me,
An unknown sphere more real than I dream'd, more direct, darts
awakening rays about me, So long!
Remember my words, I may again return,
I love you, I depart from materials,
I am as one disembodied, triumphant, dead.

Thursday, January 10, 2019

The Heart in Exhibitions: MiiC2

A MiiC2 (Mostra Internacional de Ilustración Contemporánea) é unha exposición colectiva que podes visitar na Sede Afundación Santiago ata o 10 de marzo. Recolle 19 proxectos ilustrados, 16 individuais e 3 colectivos, pondo o foco nas creacións máis persoais dos artistas en formatos variados (serigrafías, colaxes, cerámicas, videoclips, risografías, creacións dixitais, esculturas ou instalacións conceptuais).  Comisariada por Matilde Rodríguez, a exposición recolle máis de 200 pezas de artistas coma Lara LarsMaría HesseChristoph NiemannIria do Castelo ou Bea Lema

O debuxo e a cor son o fío condutor desta viaxe visual multicapa inspirada polas anécdotas cotiás, os sentimentos, a crítica social ou o lado escuro, aderezados cos toques líricos dos paxariños, a lúa ou o mar. Unha viaxe fútil comas as caixas de medicamentos que serven de soporte a Sara Landeta e fráxil coma os bosques de Iria FafiánPero as pegadas quedan aí testemuñas da experiencia de coller o fío do coitelo e separar con coidado o  o límite entre o pesimismo e o deleite de estar viva.













Wednesday, January 9, 2019

Words in Books: O galo Mirindolo

Axente corrente é un proxecto de Agasalle contidos (Tino Fuentes & Fer de Castro) que inclúe un libro e un CD con cancións (Xoglares).





A seguridade viaria é o tema central subxacente dunha fábula moralizadora que parodia as condutas irresponsables que temos ao volante ou pola rúa. Combina imaxes de vídeo e imaxes reais con un texto breve, contido e moi evocativo para crear un libro pracenteiro e divertido. 
"O galo Mirindolo conduce coma un tolo polo medio do curral..." 
"- E logo, axente, de que me quere acusar?
- De condición temeraria e unha tortilla case provocar"  
"E así foi como Mirindolo, por traste,
viu como ao seu coche o levaba o guindastre"
O mesmo ocorre coa música, que nos recorda as infraccións que cometemos a diario e que nos van provocar máis de un suspiro de resignación -se non algún que outro reproche ou dedo acusador - porque a fin de contas, confesémolo, #todossomosMirindolo.


"Papá, mamá tedes que aprender os números de novo... ese pon 50, ibas a 70" 

"Parece que teño superpoderes cando estou cerca dun paso de peóns, pois os coches que están circulando frenan ao meu carón"

Tuesday, January 8, 2019

The Heart in Books: Isabel Rodríguez



INQUISICIONES

Me pregunto si al fin
habrá un respiro,
alguna compasiva compostura
para mi corazón destartalado.

Me pregunto si al fin 
llegará el alba,
por qué resquicio de la noche,
cuándo...

En Oleajes (2018)

Monday, January 7, 2019

Hands in Photographs: Graciela Iturbide

Ata o 27 de xaneiro podedes visitar na Fundación Barrié (A Coruña) a exposición sobre a artista mexicana Graciela Iturbide, considerada unha das fotógrafas máis destacadas e influentes de América Latina.


A mostra consta de 186 fotografías que propoñen unha viaxe transversal pola súa obra, partindo das súas imaxes máis antigas ata as máis recentes. Un conxunto de instantáneas intensas que se moven entre o grotesco e o curioso, o teatral e o cotiá. Un despliegue poético de mulleres anxo, mulleres iguana, mulleres peixe, xitanas e indíxenas que se moven entre o mito, a traxedia, o erotismo e a morte.

A ambos lados da estrada, sombras, paxaros ominosos, desertos e sacrificios violentos.  Unha viaxe onírica por Oaxaca, Los Angeles, Almería, Juchitán e Sonora para revelar a fraxilidade da existencia, a fractura, o estigma da identidade e o carácter etéreo da comunidade. 

No campo mexicano atopei unhas persoas que levaban un anxiño ao cemiterio. Pedín permiso para fotografar, eles consentiron e mesmo posou toda a familia, abriron o ataúde e tamén fotografei o anxiño. E permitíronme seguilos ata o cemiterio de Dolores, en Hidalgo. Durante o traxecto, o señor vira cara a min cos ollos conturbados, aterrados, porque no camiño había un corpo, metade caveira, metade home. Os paxaros xa comezaran a comelo. [...] Para min foi como se a morte me estivese a dicir "Queres fotografarme, aquí me tes" [...] Aí principia a miña serie de paxaros. No cemiterio comezaron a sobrevoar todos os voitres, e moitas das miñas fotos de paxaros veñen de aí, porque o ceo estaba cheo de paxaros [...] Na vida todo está enleado: a túa dor e a túa imaxinación que quizais te sirva para esquencer a realidade. É unha maneira de amosar como liga o que vives co que soñas co que fas e fica no papel [...] As obsesións provocan aparicións. Ou dito doutro xeito, fomentan un estado mental que che fai ver o que estás a buscar
Graciela Iturbide
A vida non pode ser captada nin polo realismo ni polo naturalismo, senón soamente polo soño, o símbolo ou a imaxinación
Brassai 

















Sunday, January 6, 2019

The Heart in Books: Pó de bolboreta




Pó de bolboreta é un fanzine de Paula PereiraCon textos escollidos de varias obras de Virginia Woolf (As ondas, Cara ó faro, Flush, Mrs Dalloway, Un cuarto de seu e The death of the Moth) crea unha historia que vai medrando en intensidade ata o culmen final.

Re-signifícase tendendo pontes entre a arte e a vida, xogando coa pluma e o pincel, as palabras e as ilustracións. A través da lectura que imos facendo de ambas, as "avelaíñas" van iluminando a identidade de Virginia, líquida e traslúcida coma as cores das acuarelas de Paula.

Pó de bolboreta non é un fanzine, é moito máis: é un exercicio de percepción, unha ferramenta poética minimalista que integra de xeito sublime a singularidade de dúas artes, a terceira e a sexta.

 “La diversidad de las artes no impide su unidad. Más bien la subraya” 
(Octavio Paz, El arco y la lira)


Para saber máis: