CARTA XV
PRESÍNTOO
CANTO descompensou a través da caída este corazón
can, que pendurou vacilante entre os ollos un segundo e lo-
go se afixo a derramar, líquido a líquido, todos os seus luga-
res.
Machicou a boca para describir todos os nomes que foran
por ela, transformou as bágoas en balas e non en palabras,
convertiu os ollos en atalaias altas que custodiaban o medo,
que presentían a cegueira de pedra de lágrima de pedra de
muller emparedada de afogo de pedra, de pel que contra pel
se esmaga...
E digo todo arremetendo polos ósos do corazón
animal cara fóra
como se a través do animal a pintura do sangue contra a
pel
fose pel da boca
rabuñada con ósos de palabra.
En Os cadernos d'amor e os velenos (2002)
No comments:
Post a Comment