Hai un libro-bisagra:
"O tempo actuou coa lección dunha bisagra: o primeiro día que ti puideches, con grande alborozo, baixar soíña as escaleiras da casa foi o día en que el non puido baixalas só" (p.7)
A bisagra non é de metal, senón lixeira, bolboreta con ás inzadas de terminacións nerviosas cuxo po non deixa pegada. Abren e pechan, e con cada movemento accedemos á verdade e transparéntase a beleza. A fermosura da negociación entre entradas e saídas do corpo e do corazón para conseguir que "toda herdanza sexa a do amor e non a da propiedade" (p.9). Porque as ás son unha do pai e outra da filla, pero o corpo central é o da "mamá" á que vai dedicada o libro, da que escribe, da que le, da nai.
A felicidade non é tan elusiva se a pensamos como a feliz idade na que a bolboreta desprega con plenitude as súas ás complementarias, eros e thanatos. A felicidade é entón unha celebración profundamente humana do nacemento ao tempo que enfrontamos o medo e a dor ancestral da ausencia.
A bisagra non pesa, é etérea. Unha lixeireza benvida que Novo consegue usando o poder da palabra para destilar toda a vida nun momento poético. Devastadoramente declarativa por veces - outras confesional e reveladora. Non hai parpadeo nos ollos, sería un obxectivo demasiado fácil. Cada golpe das ás son ciceladas de lírica matemática para acceder á verdadeira meta: deixar o corazón lisiño coma un canto rodado erosionado polo tempo.
Hai espazos entre os versos, bocados de aire, pausas necesarias. Pero, non nos enganemos, se erguemos os ollos da páxina, sentiremos a vertixe da exploración sen concesións nin adobíos. Estamos a asomarnos ao borde dos cantís.
Hai un libro-bolboreta e a súa iridiscencia alegra á mesma feliz-idade.
"... e báteche o corazón por primeira vez
coma se caera unha pedra no centro do mundo" (p.17)
"Ah e agora
que teño dous corazóns
vou saber por fin como latexa un leiro en primavera
cando rompe a herba e tódalas substancias subterráneas
poñen a funcionar a poesía de verdade os seus
ventrículos que non se ven
o sistema circulatorio da rima interna tan profunda
coma o corazón do tubérculo agora
que teño dous corazóns" (p.22)
"Antes de que ti chegues
as ascuas deixarán de estar en ascuas para acenderte a ti
e a morte non terá dominio como dicía Dylan Thomas
corazón"( p.36)
"Porque á fin
papá
te dirixes a min sen orde nas túas ordes
e desfás a sintaxe igual que debullabas fabas
e todo cobra o senso profundo daquilo que non ten lóxica
nin está sometido a nada" (p.60)
"Eramos tres: meu pai, eu e a vida.
Eramos tres: meu pai, eu e a agonía.
Eramos tres: meu pai, eu, e o meu amor que viña" (p.67)
"Porque na beleza da terra escriben con tinta
os vosos corazóns
eu aprendo" (p.96)
No comments:
Post a Comment