Diego Giráldez abre a súa segunda entrega, Hotel para coleccionistas discretos (2019) cun paseo para afrouxar as pernas:
"Non soporto a mañá con ese olor a carne frouxa. Gústame saír polo portal e evitar a colonia barata desas horas. Porque cheiran a colonia de droguería lanzada por unha deportista famosa"
É unha boa cousa porque, como xa fixera nos relatos de Galería de saldos (da que falaramos aquí), colócanos nun ángulo incómodo e desacougante desde o que observar o desenvolvemento duns acontecementos envoltos nunha atmosfera perturbadora, dun horror latente.
Un Continente que alberga a seres desprezables, insolentes, cínicos e solitarios: Amalia Valverde, Andrés Caibo, Eduardo Lapique, Martín Lombao, Carlos Mora e Manuel Arce, "os meirandes coleccionistas de antollos da patria" (p.18). Asesores, xornalistas, traficantes de órganos e empresarios con "vida[s] de fume" e "axenda[s] insoportables" (p.43), cuxos pulsos se aceleran ante a perspectiva dunha nova peza para as súas coleccións. Tan aburridos de xuntar cacharros que, nun momento dado, deciden coleccionar emocións.
"Acumulamos obxectos inútiles e ninguén nos obriga a sentirnos orgullosos deles. Rexeitamos a idea dun obxecto final que remate a colección porque suporía a rendición. Por iso nunca damos unha colección por pechada. A vida é gris se non hai ambición" (p.34)
Neste universo baleiro, os hoteis son "cárceres da distancia" (p.35), os homes controlan todo "menos a súa conciencia" (p.38), os mortos levan lentes do sol, a plenitude é un disparo no peito, os voos fanse en albornoz, os mendigos recitan a Wilde e a crueldade son unhas costas pegadas a unha bañeira.
Neste cosmos, o Continente é "máis fráxil que nunca. É de cerámica de vidro, de casca de ovo, de xiz, coma o equilibrio da natureza, coma Somalia" (p.39). Cunha voz por veces densa e por outras conversadora empúxasenos á exploración das profundidades crípticas da psique de personaxes descolocados por unha existencia azarosa.
Giráldez ten unha habilidade especial para meternos na cabeza dos seus narradores orballando o relato con ironía, pingas de humor e lirismo. Remata a historia e queda unha pensando nas coleccións propias, se o cuarto que ocupas no Continente non precisa airear, e se a túa maleta non gardará xa demasiadas penas no seu interior.
"un matrimonio intenso inaugurou unha tenda de produtos ecolóxicos chamada Quinoa eres tú" (p.26)
"...colleu unha das coroas e, igual ca unha acabada de casar, lanzouna cara atrás mentres dicía: "A ver quen é o seguinte" (p.17)
"Foi unha elección acertada: do deber de finxir ser feliz a xornada completa conseguiu selo de verdade" (p.49)
"Aquel par de mendigos cheiran dende aquí. Que barbaridade. O que parece máis novo leva un cartel ben simpático, dende logo: "Produto Interior Triste" (p.64)
"Non é unha cidade cunha grande historia; un século, nada máis. Por iso ninguén se atreve a organizar aquí unha festa medieval. Todas as rúas teñen nomes compostos e ridículos: rúa dos Motivos Suficientes, avenida das Náuseas Constantes, rúa do Lavabo de Traidoras" (p.79)
"Foi unha das últimas noites da nai de Lara Escariz, que un día decidiu nacer para manter en pé un negocio, repudiar os hoteis de medio mundo, coleccionar para ter unha escusa, enfermar e morrer. esa foi a produción da súa fita. A tristura da mecánica" (p.91)
"Unha maleta aberta sobre a cama dun hotel é un adianto da melancolía. Para ben ou para mal, penas pegadizas quedan amarradas a cada unha das roupas que volven á casa" (p.103)
No comments:
Post a Comment