Hands in Poems: Fernando Pessoa (III)

Fernando Pessoa

Mestre, são plácidas 

Todas as horas

Que nós perdemos.

Se non perdê-las,

Qual numa jarra,

Nós pomos flores.

Não há tristezas

Nem alegrias

Na nossa vida.

Assim saibamos,

Sábios incautos,

Não a viver, 

Mas decorrê-la,

Tranquilos, plácidos,

Tendo as crianças 

Por nossas mestras,

E os olhos cheios

De Natureza...

À beira-rio

À beira-estrrada,

Conforme calha,

Sempre no mesmo 

Leve descanso 

De estar vivendo.

O tempo passa,

Não nos diz nada.

Envelhecemos.

Saibamos, quase

Maliciosos,

Sentir-nos ir.

Não vale a pena

Fazer um gesto.

Não se resiste

Ao deus atroz

Que os próprios filhos

Devora sempre.

Colhamos flores.

Molhemos leves

As nossas mãos

Nos rios calmos,

Para aprendermos

Calma também.

Girassóis sempre

Fitando o Sol,

Da vida iremos

Tranquilos, tendo

Nem o remorso 

De ter vivido.

Books in Poems: Billy Collins

Billy Collins

BOOKS

From the heart of this dark, evacuated campus

I can hear the library humming in the night,

a choir of authors murmuring inside their books

along the unlit, alphabetical shelves,

Giovanni Pontano next to Pope, Dumas next to his son,

each one stitched into his own private coat,

together forming a low, gigantic cord of language.

I picture a figure in the act of reading, 

shoes on a desk, head tilted into the wind of a book

a man in two worlds, holding the rope of his tie

as the suicide of lovers saturates a page,

or lighting a cigarette in the middle of a theorem.

He moves from paragraph to paragraph,

as if touring a house of endless, panelled rooms.

I hear the voice of my mother reading to me

from a chair facing the bed, books about horses and dogs,

and inside her voice lie other distant sounds,

the horrors of a stable ablaze in the night,

a bark that is moving toward the brink of speech.

I watch myself building bookshelves in college,

walls within walls, as rain soaks New England,

or standing in a bookstore in a trench coat.

I see all of us reading ourselves away from ourselves,

straining in circles of light to find more light

until the line of words becomes a trail of crumbs

that we follow across a page of fresh snow.

In Taking Off Emily Dickinson's Clothes (2000)

Hands in Poems: Boris Vian

Boris Vian

JE VOUDRAIS PAS CREVER

Je voudrais pas crever

Avant d'avoir connu

Les chiens noirs du Mexique

Qui dorment sans rêver

(...)

Je voudrais pas crever

Avant d'avoir usé

Sa bouche avec ma bouche

Son corps avec mes mains

Le reste avec mes yeux

J'en dis pas plus faut bien

Rester révérencieux

Je voudrais pas mourir 

Sans qu'on ait inventé

Les roses éternelles

La journée de deux heures

La mer à la montagne

La montagne à la mer

La fin de la douleur

Les journaux en couleur

Tous les enfants contentes

Et tant de trucs encore

Qui dorment dans les crânes

Des géniaux ingénieurs

Des jardiniers joviaux

Des soucieux socialistes

Des urbains urbanistes

Et des pensifs penseurs

Tant de choses à voir

A voir et à z-entendre

Tant de temps à attendre

A chercher dans le noir

(...)

Dans Je voudrais pas crever (1962) 

Literary Walks (VIII): Paris

Dicía Walter Benjamin que París é a gran sala de lectura dunha biblioteca que atravesa o Sena. O certo é que alén de presumir de ser a cidade coa maior densidade de librarías por habitante do mundo,   a Ville Lumière exhibe con orgullo as pegadas de Balzac, Proust, Baudelaire ou Hugo.

Aquí vos deixo unha proposta de itinerario literario por cafés, librerías, bibliotecas, cemiterios e rúas para colleitar versos e palabras da man ao corazón.

1. MUSÉE D'ORSAY

Á parte de ser un edificio precioso, contén unha das coleccións máis completas do século XIX e primeiros do XX. Agora mesmo (ata o 22 de setembro) teñen unha exposición sobre Berthe Morisot que merece moito a pena -un dos destaques son os seus cadernos de esbozos e apuntamentos.

2. LE BATEAU IVRE

Na 4 Rue Férou atopamos a poesía de Arthur Rimbaud en liberdade, escrita nos muros. Rimbaud compuxo este poema cando só tiña 17 anos e envioullo nunha carta a Paul Verlaine. Jan Willem, calígrafo e artista, inmortalizouno nun gran formato no muro que permite lelo de vagar e gozar da alegría e a decadencia mesturadas nun mesmo texto. Por que esta localización? Porque Rimbaud o recitou por vez primeira nun restaurante (desaparecido) preto desta rúa o 30 de setembro de 1871.

 

2. CIMITIÈRE MONTPARNASSE

Aínda sen gustarvos os cemiterios tanto como a min, pode que vos interese descubrir os epitafios que elixiron os persoeiros enterrados alí: Charles Baudelaire, Samuel Beckett, Tristan Tzara, Georges Schehadé, Marguerite Duras ou Julio Cortázar entre outros.

O cemiterio Montparnasse é un lugar fermoso, un dos pulmóns da cidade con árbores frondosas flanqueando as avenidas. Sempre podedes atopar algunha sorpresa inesperada, como este libro bookcrossing que encontrei na tumba de Antoine Haumont, xeógrafo francés.

3. L'ENTREPÔT

Preto do cemiterio de Montparnasse, na rúa Francis-de-Pressensé, 14e encóntrase L'Entrepôt, un espazo cultural fundado en 1975 por Frédéric Miterrand onde podedes gozar de actividades varias: xantar na terraza, ver filmes en versión orixinal, ir a concertos de jazz, asistir a un serán poético ou a un café filosófico.

4. LIBRERÍAS, LIBRERÍAS E LIBRERÍAS

Les Oiseaux Rares, a Librairie Anglophone, a Librairie Nicole Maruani, os bouquinistes, a Albin Michel e a librería da Bibliothèque François Mitterrand foron algunhas das paradas desta viaxe.

 5. LE CAFÉ DE LA MAIRIE

Situado na praza Saint-Sulpice, ofrece unhas vistas privilexiadas da igrexa e da fonte. Se tedes a sorte de estar na cidade un martes, poderedes asistir aos "Mardis littéraires de Jean-Lou Guérin", onde un ou dous autores/as presentan o seu libro.  É interesante porque este evento está organizado por un lector e que permite á súa vez que os/as autores/as invitados/as elixan á persoa que animará o encontro. 

 5. XARDÍN JAMES JOYCE
Moi preto da BNF, atopamos o pequeno xardín James Joyce, que agora comparte espazo co xardín da memoria, un recordo dos nenos/as da bisbarra aos 14 nenos/as e 3 adultos que morreron nun incendio do Bvd. Vicent Auriol.

6. HOTEL DU QUAI VOLTAIRE
As placas da fachada recórdannos que Voltaire finou neste lugar e que Baudelaire, Sibelius, Wagner e Wilde se aloxaron nas súas estancias ao seu paso por París.

Desde logo cómpre unha visita á Maison de la Poésie e ás bibliotecas Mazarin e François Mitterand, pero a estes espazos dedicareilles a súa propia entrada.

Alén disto, se camiñamos atentos á poesía, ésta encontraranos en cada recuncho da cidade.

Para saber máis:

The Heart in Poems: Rosa Chacel

Rosa Chacel

Una música oscura, temblorosa,

cruzada de relámpagos y trinos,

de maléficos hálitos, divinos,

del negro lirio y de la ebúrnea rosa.

Una página helada, que no osa

copiar la faz de inconciliables sinos.

Un nudo de silencios vespertinos

y una duda en su órbita espinosa.

Sé que se llamó amor. No he olvidado,

tampoco, que seráficas legiones,

hacen pasar las hojas de la historia.

Teje tu tela en el laurel dorado,

mientras oyes zumbar los corazones,

y bebe el néctar fiel de tu memoria.

Words in Poems: Lois Pereiro (VI)

Lois Pereiro

(E se aínda hai máis vida de onde saiu esta,

á que roubarlle palabras de amor e morte, voulle

retorcer o pescozo ata que sinta nexo do que 

deixa atrás. Pero daquela xa terá penetrado

nun remuíño de silencio e de humildade,

calando máis a miúdo cada vez...)

Declaración

Amarte, vida, amarte case sempre,

inda que sexas dura e leves entremedias

piedade e odio intermitentemente.

Es ti a que sempre educas e aceleras

a doenza letal dos que non se resignan

a ignorar como es en realidade:

somentes un traxecto

cómodo e aldraxante cara á morte,

un tránsito inútil e innecesario.

Pero a ignorancia salva ós que non queren 

arriscarse a perderte tan axiña

a cambio da renuncia a profanarte.

E aqueles dentes que perdín

precisaríaos agora para defender

as conviccións nas que me reafirmo.

Solidario e amable, se é posible,

ou lobo estepario no desterro,

completarei o círculo insurxente

coas balas do desexo.

agosto, 95

En Poesía última de amor e enfermidade (1992-1995)

Literary Walks (VII): Monumenta

Malia que a andaina que vos presento non é literaria, foi tan bonita que non podo menos que incluíla neste apartado, pois gustaríame por un lado, contribuír a visibilizar esta acertada iniciativa  que coñecín grazas a Patri Fernández;  e por outro, gardar nesta bitácora un paseo instrutivo e emocionante pola vila de Redes.

O roteiro, titulado O legado cultural, social, educativo e botánico dos emigrantes indianos, é parte do ciclo Monumenta "Andar con arte". No limiar da súa web indican que é "un programa de actividades culturais, organizadas pola Consellería de Cultura e Turismo, que se desenvolve ao redor da acción de camiñar e da experiencia da andaina como a mellor e a máis antiga das maneiras de explorar e de vivir o territorio".

E así resultou ser. Tivemos dous cicerones extraordinarios: Ernesto López Naveiras, presidente da Agrupación Instrutiva de Caamouco; e Juan López Bedoya, xeógrafo físico e divulgador científico.

Coa arquitectura como eixo central fomos visitando as casas da emigración (Concha Amado, Paco Bello), a igrexa e o cemiterio de Caamouco, unha quinta indiana ou a escola da Agrupación Instructiva.

Repasando os motivos da emigración viaxamos a principios do século XX en barcos ateigados ata Uruguai, Arxentina ou a Costa dos Mosquitos en México. Recordamos as condicións e o trato infrahumanos do campo de Triscornia e o contraste coas vidas daqueles que facían unha emigración "protexida".

Xirasois e palmeiras decorativas leváronnos á descuberta dos dous Domingos, Domingo Viana e Domingo Pires e tamén dos misterios da inscrición "Yo.Voy", dos candís accesos pendurados na fachada das casas.

Entre galerías, verandas e xardíns suntuosos, escoitamos a historia dos barcos viveiros, de escandallos, arcos carpaneis, cabrias ou lápidas de serpentinita. Aprender da nosa historia tamén é aprender a lingua que a nomea.

Moitísimas grazas aos dous guías así como aos organizadores de Monumenta. Parabéns!