A publicación non parece ser unha prioridade para Lucía Aldao, poeta no sentido orixinal do termo: creadora e facedora dun produto literario oral, para ser recitado ou representado. Trasladándoo aos nosos tempos, unha poeta que é maker. O termo acáelle ben á artista, que sempre se centrou máis na performance, o recitado ou a actuación musical que na perdurabilidade do texto escrito.
Gozamos con esa faceta efémera dos seus textos que se esvaen no ar ou se dilúen na choiva que esvara polos muros composteláns, pero é certamente un luxo poder ter entre as mans Todo isto antes era noite (2018) nunha edición esmerada de Apiario onde a numeración das páxinas, as fotografías, e mesmo os caracteres teñen nome de vida.
Para entrar no ximnasio literario de Todo isto antes era noite, cómpre desamarrar os cordóns, espirse e prepararse para alternar entre a palestra e o estrado nun xogo intelectual que comeza no punto dun interrogante que é tamén bala.
O mesmo título nos agoira cal é o peso que imos ter que erguer: o da noite como emblema, que é pasado pero que nos acompaña nunha presenza ambivalente, ruda e etérea.
"Eu ó teu país fun brillare soltáchesme a noite para que me trabase" (p.9)
"A noite é un zulo,pero un zulo con vistas" (p.12)
"Hai vidas tan preciosas que non merecen a súa propia noitee noites coma vidas onde a lúa é unha áncora" (p.59)
Sen descanso, exercitámonos nunha carreira pola cosmoloxía dunha noite sen lúa nin estrelas onde a luz vai in crescendo de sección en sección: "Velvet, Backstage, Chroma, Rúa Independencia, Artillería, Estacada". Unha tensión central que nos obriga a un salto de altura para pasar do intimismo ao activismo, apoiados na pértega dunha infraestutura intertextual na que empatan Tabucchi, Serrat, as cantigas de amigo, cancións e ditos populares.
Suamos nas loitas e ximnopedias de atléticos versos libres que agochan entre xogos de palabras o segredo que nos engana, esquivo.
"Ponlle nome ti a todo o que non pagou a pena,
atrévete a facer da palabra líquido de contraste" (p.10)
"Ben ves que hai versos que os patrocina un puño.
Para que ese verso brille, desdouras as palabras" (p.11)
"Eu rodeeime de palabras por todas partes menos por unha
e desde alí controlo cabos e golfos do teu corpo" (p.25)
"(As palabras son anacos de pan que vou soltando entre os poemas
para saber volver a min cando esta forza falsa me abandone.
Tan débil con b coma con v)" (p.27)
Versos que amalgaman o sorriso cos golpes, que nos sansanican entre o que era noite e agora é luz, a luz amarela ácida, eufórica, química, subversiva e rebelde das gardas do libro físico. Versos que nos falan de aniversarios que se miden en bicos, non en anos (p.13); pupilas que levedan (p.19); tenrura en usufruto (p.26) e identidades que non veñen para quedar nin marchan para marchar (p.39).
Remata o entrenamento e queda unha agradecida á ximnasiarca Aldao.
Que sorte temos
de ler isto
No comments:
Post a Comment