"-¿O non ter por quén chorar parécelle pequena desgracia, señora?"
Tras dunha porta enferruxada agarda axexante unha explosión de cor, unha contemplación policromática da negrura da morte. A pantasma de Mondrian recolle liñas de aquí e dacolá e rechea o seu arco da vella con tonalidades de amarelo, rosa, verde e laranxa. Dumbría róuballe o pantone do alén e entrégallo como ofrenda aos seus mortos no primeiro camposanto neoplasticista de Galicia.
Rosana Pichel, armada coa súa paleta mondrianesca, decora os nichos como se dun mandala xigante se tratase. A morte e o sol botan un pulso black and yellow e vén "la muerte echando rasero". De par da caña d'herbas case lle cadraba ben un pan de muerto.
"ESA FIESTRA NON É UN OLLO da casa, como son as fiestras, pois ela somentes
sirve para que tome a raxeira do sol un cego..."
"A terra non quer perder o corpo que nos empresta"
Deica logo, Dumbría!
"Todos, todos, se riron e ninguén se decata con qué delor a vella namorada
chamará pola morte nesta noite de inverno"
No comments:
Post a Comment