G. (3)
Non esquezas a terra mollada no fondo do pozo. Un día irás dereito á súa procura, farás con ela a casinha de lava que tu tanto querias. Alí nace a ferida da que vén a túa escrita.
Deixa que o sangue lave a ferida e te bautice.
Despois busca un escudo. O teu rostro (o rostro dun animal invisible) labrado na madeira. Es nobre e a túa carne precisa protección.
Na métrica procuras o que eu procuro no que non ten medida. Un corazón femenino, sen compás.
A túa idea da métrica vén cadrar, paso a paso, coa miña propia idea do infinito.
Os paxaros e os peixes apréndenos que aínda nós non sabemos nin voar nin nadar.
O poema non é un avión nin un barco. O poema protesta para que a carne deixe de ser carne. É unha protesta inútil.
(A túa pel, tan branca como un vaso de leite.)
Non esquezas que somos animais.
En Soños. Arquivos. Cartas (2018)
No comments:
Post a Comment