Tuesday, July 26, 2016

Words in Poems: O berro (arde o poema comigo dentro)


O BERRO (arde o poema comigo dentro)


Comezo, canso, desesperanzado,
por lle prender fogo a este poema.


O lume vai enteando esta noite
nas palabras que calo.


Irei buscando palabras só para alimentalo.

Apañándoas, unha a unha,

tamén esas palabras que pensei para unha nena
que nunca chegou a nacer;
palabras fráxeis,
miúdas e delgadas, 
aínda en sangue.


Estes dedos meus, ríxidos, cómplices, en ruína 
para a desnudez,
sostendo a chama.


O fume desas sílabas de silencio e sal.


Agardar ó carón das palabras
que arden.

Escuito os estalos
das palabras queimadas,

o grasnar das gaivotas
á madrugada,
sobre as trabes incendiadas
do poema.


Só.


Contra as paredes ennegrecidas do silencio.



As palabras de amor
dan ó lume unha cor azulada,
case que transparente,
delgada.


O berro 

toma forma 
no centro da súa chama,


no mirar

crece co pulso todo atrancado de lirios

e sangue;



delóngase, estillado,
na memória da ría,

polos rostros todos debaixo da auga.


A noite toda,

aberta
para o rastro do sangue


na néboa.


(Sen levantar as gaivotas).


As gaivotas dormen -morren- onda as raíces
que se incendian no ollar. 


No silencio,
dentro,
é árbore que rompe na intimidade
e afoga na inmensidade dunha ollada morta

e óese

contra o frío.


O estrondo das palabras que se desmoronan sobre
os escombros do poema.




A beleza.

Haina.



Só agora é posible ver á noite
na súa verdadeira nudez
sobre as ruínas do poema.


Sentila, plena. 


Non os grasnidos das aves máis novas;
a súa prolongación


núa,

soa.




A palabra lúa nace dunha debilidade
que se presente animal.



Primitiva.



O sentimento espértano
o recendo da ría
e o olor a cinza das palabras
de amor.


Algunhas, a medio queimar
entre os rescoldos
dun verso
sobre o cotián.


O vento.


A linguaxe súa, só.



A liña de fogo nunha palabra que se desfai
entre as lapas

e se apaga.



O sentimento só se manterá
mentres haxa quen poida atopar
beleza
tratando de reconstruir
este poema.


Ollándoo.



O sinistro resplendor
das brasas nuns últimos adxectivos
que semellaban máis fráxeis,
cando xa se apagan.

Fonte: http://www.aelg.gal/centro-documentacion/autores-as/miguel-sande/obra/938/o-berro/texto/1

No comments:

Post a Comment