Corrubedo encanta: As raíñas danzantes de area, as praias, lagoas, ondas, xuncos, mazaricos e píllaras.
Pero o sol fuxe do faro, escapa terra adentro e estrica os brazos para bicar as boias de pedra. Cos dedos amorna as suaves lousas de mármore, que axitan como bandeiras as súas palabras agarimando o encaixe de sombras.
Navega o silencio polas veas efémeras mentres o astro vai afogar ao mar.
 |
| "Eu nacín en Corrubedo, fun feliz no meu fogar, pero un día, non sei cando, sei que teño que marchar. Cando marche deste mundo, cando deixe este lugar, pídolle a Dios que me leve ao seu fermoso fogar" |
No comments:
Post a Comment