Montmartre é un dos camposantos situados nos catro puntos cardinais de París a comezos do século XIX. Abriuse no que era unha canteira de cal localizada ao pé de Butte Montmartre e recibiu varios nomes antes do actual: Cimetière des Grandes Carrières, Cimetière de la Barrière Blanche e Cimetière du Nord. O feito de estar nunha canteira explica que haxa unha estrada que o atravesa, un viaduto que o cobre (Pont Caulaincourt) e tamén que o cemiterio estea situado por debaixo do nivel da rúa, nunha especie de fosa enorme que non é fácil de atopar. A propia entrada non é intuitiva, hai que acceder baixando as escaleiras ás que se chega desde 20 avenue Rachel (preto de Boulevard Clichy). Unha vez dentro, a xustaposición de elementos antigos e modernos é intrigante: a ponte urbana moderna e os edificios do fondo contrastan fortemente coas tumbas cubertas de musgo.
O cemiterio de Montmartre abriu no 1825, pero xa se usaba como fosa comunal cando era unha canteira, durante a Revolución Francesa. Hoxe en día abrangue unha extensión de máis de 11 hectáreas e contén unhas 20.000 tumbas, constituíndo a terceira necrópole en tamaño despois de Le Père Lachaise (do que vos falei aquí) e do Montparnasse.
Atoparedes monumentos funerarios extraordinarios e grandiosos, outros extravagantes, e outras tumbas modestas. Tamén tedes personaxes notorios enterrados aquí: Dalida, Edgar Degas, Alexandre Dumas, Francois Truffaut, Léon Foucault, Edmond de Goncourt e Adolphe Sax entre outros.
Entraredes no cemiterio aínda conmocionados polo preludio da visión de Marcel Aymé atrapado no muro e inmortalizado polo actor e escultor Jean Marais (1989).
Igual tirando fortemente da súa man o poderiamos arrincar do seu cárcere de pedra.
Igual chegaredes ao camposanto despois de visitar a casa de Dalida na rue d'Orchampt, o refuxio desde onde a diva vía todo París. Igual lle adicaredes unha pequena homenaxe cantaruxando para vós Paroles... paroles..., Parle plus bas, ou Gigi L'amoroso.
 |
| Tumba de Dalida |
Case na entrada iredes bater ca muller de vida triste, cos ollos pechados a un sol que non amornece o seu corpo de pedra. A muller que deita aos seus pés o corazón de flores brancas, irradia a súa propia luz, a luz dese sol de Exipto que a viu nacer un día coma hoxe (1933).
O 3 de maio de 1987, tras unha carreira de éxitos e unha vida persoal fatídica (tres das súas parellas e un bo amigo se suicidaron) ela mesma se suicidou, deixando unha nota que lía: "La vie m'est insupportable... Pardonnez-moi".
Seguiredes o pavimento empedrado que vos levará de tumba en tumba. Colofóns gravados no calendario das faltas. Recordatorios pétreos do aniversario nimio da ausencia.
Seguiredes o pavimento empedrado que vos levará de tumba en tumba. Colofóns gravados no calendario das faltas. Recordatorios pétreos do aniversario nimio da ausencia.
 |
| Tumba de Jean-Baptiste Greuze, pintor |
 |
| Tumba de David Iffla, "Osiris", cuxa biografía merece unha lectura |
 |
| Sabiades que desde 1978 L'Ecole du Chat protexe os gatos errantes do cemiterio de Montmartre? |
 |
| Tumba do pintor Victor Brauner, coa dobre face do ceo e da terra |
 |
| Tumba da bailarina Ludmila Tchérina |
 |
| Unha chorona mostra o camiño que leva á tumba de Meilhac |
 |
| Tumba de Jean Bauchet |
E por último, neste pequeno vídeo podedes ver a excentricidade do camposanto de Montmartre. Trátase da tumba do endocrino e psicoanalista Guy Pitchal, máis coñecido polos clientes que tivo que pola súa propia fama. A mesma Dalida acudiu a el nun periodo tráxico da súa vida. A estatua funeraria, como nos indicou o xardineiro, é un trompe l'oeil. Guy séguenos coa mirada e con ese sorriso un tanto desacougante que parece dicirnos: "Il est temps que vous partiez".
- Bitácora Montmartre-Secret, que ten un apartado dedicado exclusivamente ao cemiterio con máis de 70 entradas moi detalladas.
No comments:
Post a Comment