A elegancia do século
Tras os cristais escuros do vertedoiro iluminado pola xanela
onde escorría a louza branca e ben disposta,
a xentil figueira negra que sombreaba o patín da casa,
protexendo a conversa amable de antaño,
falou-se doutra invernia pasada.
Lembrou a casa feita sobre a terra da guerra
as cartas que se escribían ao ditado:
"Querido cuñado, querido amigo e prezado...
saberás por esta que estou viva..."
Os tellados en vértice abrigábanse de figos secos que
/pingaban
apertando coa súa carne o tempo de espera.
De alá chegaban cartas dos altos edificios de Correos
a foto do gabán co sombreiro aberto ao novo andar.
A elegancia do século
un periódico baixo o brazo nunha lingua distinta
alongando o paso pola ancha avenida que fala do triunfo.
Ela premeu coas dúas mans
a bandera das festas chea de rosquillas de anís.
Aireou o fino van apertado na aba
e berrou polos fillos cativos
para sandar co seu agarimo o dos ausentes.
En A elegancia do século (2017)
No comments:
Post a Comment