Ignoro a que dimensión
puideron liscar hoxe
as pombas da terraza.
Por primeira vez o camareiro
tróuxome o café sen preguntar,
dando por suposto que o desexo.
Todo se asemella demasiado xa
a unha rutina.
Non hai case ninguén aquí.
Só tres mulleres maduras
que comparten unha mesa.
Unha delas - co pelo louro tinguido-
degusta unha cervexa e asegura
que pola noite apenas cea para non
engordar. Outra fuma
con pose cinematográfica
e exhibe con impericia
unha pamela decrépita
diante dun zume de laranxa.
A terceira, máis discreta, mostra
un rostro con lentes de lenta lentura,
leva pelo curto e sorbe un café.
Aseméllase a unha mestra que tiven
cando neno.
Unha fileira de ácaros pasea
indiferente sobre a mesa,
bañándose
en diminutas partículas
de po.
O ceo énchese de píllaras
que debuxan no aire nubes de desexo
inalcanzables.
Hoxe o azul do mar móstrase
lascivo e insinúa
con timidez o seu candor.
Eu observo de esguello as tres
mulleres e - de súpeto- unha delas
mírame con teimosía.
É a que fala - a do pelo louro-
quen espeta en min a súa ollada.
Deduce que estou ocupado,
atento ás miñas propias cousas,
porque garabateo nun caderno,
asegurándose de que non
lle presto ningunha atención.
Naturalmente non sospeita
que estou a escribir un poema
sobre elas.
Chega unha moza que está a piques
de sentar pero érguese axiña ao ver
pasar a muller que reparte as cartas.
Vai onda ela e pregúntalle algo.
Regresa cuspindo vermes azuis,
limpa o asento cun pano de papel
e senta á espera de que chegue
o camareiro. Se cadra, non
recibiu a carta que agardaba.
Debe ser triste estar á espera,
como os que perseveran na parada
do autobús, vendo como pasan
as motos nerviosas
sacándolles a lingua.
Atravesa a terraza un home
que suxeita
unha guitarra enfundada
pero leva escasa pinta de músico.
A música é un animal que vive
dentro de nós e o rostro dese home
semella deshabitado.
Detrás del, outra muller, de trinta
e pico anos, avanza cargada con
obesidade mórbida e a compra
do supermercado.
As súas cadeiras de rinoceronte
articúlanse torpemente, como
os autobuses en días de moito tráfico.
Xa non escoito o que din as tres mulleres
maduras que comparten mesa.
No que a min respecta, a do pelo
louro pode respirar tranquila;
eu só pensei nese día, probablemente
moi próximo, en que as derradeiras
melodías desaparezan tamén
desta terraza.
E eu con elas.
En Terraza (2017)
No comments:
Post a Comment