Unha nova recomendación de Nacho Rodiño
lévame de volta ao fantástico mundo de Gonzalo Navaza. Se Elucidario foi puro xogo
lingüístico, Erros e Tánatos (1996) é un monllo de comedias de enredos á
galega. Unha colección de dez pezas que son regatos que nacen nun sitio
familiar onde cremos que estamos cómodos para acabar desembocando en distopías desapiadadas
e escuras. Tan escuras que poderían ser reais.
Historias que encaixan dentro do seu
propio prisma: imaxe, voz e argumento feitos a medida para encher ao milímetro
o habitáculo que os acubilla. Relatos raposeiros, urbanos e rurais, feros e tenros,
fermosos e implacables: Unha femme fatale
nun vagón de tren, un castelo de
area que se derrumba ao compás da vida, a desconfianza cara un “amigo”, unha
mensaxe en galés que tarda en ser traducida, un affair cun interiorista valenciano, o home do saco asasinado, as
pescudas dun detective wannabe, unha
vidente que acerta, un revolucionario ao que lle zosca o pai e un troco de
moedas con final inesperado. Personaxes que son anfitrións e nos convidan a
entrar no anfiteatro da humanidade para logo pornos en evidencia, fitándonos
con ollos rufianescos e espíndose para amosar o seu carácter excepcional,
atraente, estarrecedor e auténtico.
Un compendio de historias que non ofrecen
posibilidade de redención persoal ou global, pero que constitúen un
entretemento de primeira orde, estruturando o enredo con mestría e bañándoo coa
verosimilitude dun espello deformante.
As miñas favoritas son “Bull &
Mignonne”, “O amigo Delmiro” e “Tinta chinesa” , pero Erros e Tánatos ofrece
moita variedade e seguro que atoparedes algo axeitado para o voso gusto.
Invítovos a experimentar a delicia de que te fagan entrar, descalzarte e sentar
confortablemente nunha alfombra de la para despois tirar dela con violencia
deixándote totalmente aparvada. Unha habilidade que para min dominou con
pericia o mago Roald Dahl, pero que Navaza fai con mestría e co engado
adicional dunha lingua rica e unha narrativa sempre, sempre divertida.
“Unha vez, había tempo, vira na televisión
unha parella de pernambucanos centenarios, alegres e louzáns coma mozos,
dicindo que o segredo da lonxevidade era andar moito. Por outros casos que
coñecía, mesmo de antepasados seus de alá de Galicia, estaba convencido de que
aquela era unha verdade coma un templo, polo que ó pouco de xubilarse resolveu
mercar un calzado deportivo cómodo e fresco e comezou a dar longas camiñatas de
varios quilómetros pola orla litoral dous ou tres días por semana” (p.33)
“Adoraba erguerse
tarde, tomar baños de auga quente e perfumada a calquera hora do día, xantar á
noitiña comida italiana ou chinesa pedidad por teléfono, rematar de ler novelas
abandonadas á metade, escoitar música, deixar correr as horas lendo cartas antigas, ordenando fotos, entregándose
ó vicio mol da melancolía” (p.58)
“Meteu a man pola
estreita boca e conseguiu apalpar unha ou dúas cartas e un pequeno paquete en
papel acolchado. Coa axuda dunhas pinzas podería extraer as cartas (o paquete
parecíalle tarefa imposible), pero tería que deixalo para a volta da misa...”
(p.79)
“Laureano,
segundo din, desentendeuse da encomenda e non deu resposta a ningunha das
numerosas cartas, cada vez máis angustiosas, que recibía desde Bos Aires”
(p.119)
“Entrou na súa
camareta sen parar de saloucar. A desesperación non lle collía no peito.
Gustaríalle que o tragase a terra. Agarrou o cinto do albornoz, comprobou a súa
resistencia e saíu con el cara as duchas. Por un intre pensou en escribir unha
nota denunciando a inxustiza, pero logo desbotou a idea” (p.27)
No comments:
Post a Comment