Thursday, August 10, 2017

The Heart in Poems: Rosalía Fernández Rial


Ilustración de María José Costa Valiño ("Chiña"). Fonte: Vinte en escena  (p. 10)
Rosalía Fernández Rial


ESCENA 1: (ESQUECEMENTO)

Nunca
ninguén
nos agarda.
Xamais preguntaron por nós.
Quedamos varados
na patria da ausencia;
sen barco,
sen mar.
Desterráronnos
as náuseas dun deserto
que esqueceu a súa area.
E, desde este corazón de ningures,
sopramos un vento que non zoa.
O vento que habitamos
os nómades invisibles.
Tapáronnos 
co rostro da nada.
Mais...
SÓ OS QUE ESTAMOS SEN TEITO
PODEMOS VER AS ESTRELAS.

En Vinte en escena (2012)

1 comment:

  1. Boas tardes Diana, alegrame moito das cousas que poñes na tua paxina web , por que reialmente e dende o corazon que
    saen nas palabra dos autores , o poema da Rosalia Fernandez Rial e moi fermoso para min , gustame moito , por que fai referencia a xente que parece ausente na sociedade, a xente soa ,e tamen valora a vida sinxela que levan, esta facendo unha comparativa cos elementos da natureza i e unha verdade moi grande que a xente sen deito ve as estrelas mellor que ninguen.
    Aproveitendo que che escribo , en la miña practica do ingles poño este poema do W.B YEATS :
    A Friend,s Illness
    Sickness brought me this
    Thought , in that scale of his:
    Why should I be dismayed
    Though flame had burned the whole
    World , as it were a coal ,
    Now I have seen it weighed
    Against a sou ...¿
    Un saudo , Diana , espero que che guste

    ReplyDelete