Words in Books: Terraza

Señores e señoras, mozos/as e anciá(n)s, lectores/as e non lectores/as:

Vaise achegando o remate do verán. E que, ho? Non é motivo de tristura, pois achégase o bendito outono e a súa cálida decrepitude. 

Case todos nós, aforrichas das últimas raiolas de sol, apuraremos o café nas terrazas con vistas ou sen elas xa correndo na roda da rutina. E saben que? Non hai mellor momento cá este, si este mesmiño, para ler o poemario Terraza (2017) do escritor Fran Alonso.

É un libro para nós, para unha nación de curiosos, para seareiros do señor Hitchcock e de Rear Window. O concepto de sentar e mirar. Non para relaxarse, senón para, de xeito case cinematográfico, indagar nas vidas dunha comunidade enteira. Fascinante. Temos a poderosa impresión de somerxernos na atmosfera da cidade: ruidosa, apurada, intoxicante, imparable. Metémonos tamén nas vidas privadas dos/das que nos rodean, un zoo de rinocerontes, serpes, iguanas, pelicanos, avestruces e caimáns onde procuramos a voz da cordura.

Ficamos traspostos polo  voyeurismo e no ameno exercicio de disección antropolóxica e sociolóxica onde se suceden unha serie de tipos (as adolescentes, os parados, o camareiro, as mulleres de mediana idade, a xitana, o que fala só) e temas (as redes sociais, o paro, a crise, o paso do tempo e o ritmo acelerado de vida, e mesmo a morte). Verso tras verso, ao tempo que nos arrefría o café, sentimos como nos imos acompasando ás constantes vitais da cidade,  inspirando o romanticismo das cores do mar e do ceo, expirando o fume dos cigarros e a  feluxe das emisións das motos, latexando coa chegada regular dos autobuses e capelexando ao ritmo da música das teclas do móbil.

Aí fica a recompensa da lectura: esa visión multi-canle, panorámica aberta dunha bisbarra sesgada polo ollo que grava, que escribe, obsesionado co paso do tempo e que busca casar cos seus estadios e posibilidades sen renunciar ao nomadismo.

"...

Dentro dun mes, as voces

perderán ese fulgor

que as fai parecer novas;

soarán afónicas, afectadas,

humedecidas

polas primeiras chuvias

de arroz

que a vida

deita sobre os días

detrás de cada reincorporación 

estival.

Ese sabor lánguido 

e cíclico da vida" (p.12)

"...

Van e veñen,

volven,

as motos;

pérdense montadas por traseiros

que se amarran aos seus lombos

coa seguridade de sentir o universo

baixo as nádegas,

con esa arrogancia impresa

da velocidade" (p.17)

"...

Hoxe o ceo está ateigado de fragmentos

de papel hixiénico e alguén

manchou de gris o anaco mínimo

de mar que permiten ver os edificios" (p.24)

"...

Pero intúo que o verán tamén

camiña en cadeira de rodas e quen

o empurra é o outono, entenrecido,

solidario e condescendente

coa estación que engrosará as listas

do paro temporal" (p.27)

"...

a escrita non deixa de ser

un exercicio exótico

 nunha sociedade que muda

de pel e está en carne viva.

Por iso o poema 

que escribo

me delata 

tan perigosamente" (p.31)

"...

Ao rapaz que fala co vento

marchoulle a última palabra

da boca. Agora atravesa o parque

e desaparece.

Como o pardal" (p.61)

"...

eu só penso nese día, probablemente 

moi próximo, en que as derradeiras 

melodías desaparezan tamén

desta terraza.

E eu con elas" (p.65)

"...

Neste tempo, as persoas 

entretémonos deixando pegadas

nas redes sociais a xeito

de Polgariño" (p.70)

É unha lectura de pre-outono (chiscadela, chiscadela, Mariló Vélez), un "guiñapo de la realidad", como diría Pedro Guerra, que merecerá unha relectura atenta, pois é unha obra mestra da suxestión e a elipse.