Palabras da man ao corazón: A Day of Words: Viaxe improvisada 1910. Parque do Pasatempo

Tuesday, August 28, 2018

A Day of Words: Viaxe improvisada 1910. Parque do Pasatempo

“I know this much: that there is objective time, but also subjective time, the kind you wear on the inside of your wrist, next to where the pulse lies. And this personal time, which is the true time, is measured in your relationship to memory.”

― Julian Barnes, The Sense of an Ending

Ás agochadas, á mantenta, con crueldade e sen querer... pasa. O do reloxo e o do pulso. O das agullas e o das veas.

A memoria, cómplice, enguedella latexos e tic-tacs. Cunha calma atroz, císcaos por onde lle peta.

E nós, inocentes buscadores de instantes sentados do revés nun tren que xa pasou polo que estamos a ver.

Berger tiña razón: como casar o que se sabe co que se ve?

Cartel ©José Souto

Con mimo e dedicación, a xente da Asociación de Amigos do Parque do Pasatempo, coa colaboración do Concello de Betanzos, organizou o pasado sábado 24 de agosto unha romaría indiana con coches de época, pregón, xogos populares, concertos, fotografía e visitas guiadas.

Suso Martínez foi o encargado de dar o pregón

O cartel de José Souto Santé é toda unha metáfora: Juan García Naveira mirando o seu reloxo de faldriqueira para ver se lle é hora de resucitar para esta romería indiana. Ou é que estará contando o tempo que lle queda ao "capricho de un indiano"?

Ineludiblemente, pasa o tempo por nós e tamén polos lugares que habitamos, ese tecido comunitario alén do noso pequeno nicho que chamamos fogar. Os efectos da idade fanse notar e cómpre unha labor de reparación e conservación para manter e proxectar cara ao futuro a relevancia dun espazo máxico e singular como é o Parque do Pasatempo.

Visita guiada a cargo de José Souto

O parque hai que miralo, como dicía Berger, relacionando o que se sabe co que se ve. E non é fácil porque hai cousas que non sabemos, e por outra banda, no Pasatempo ás veces hai cousas que non se ven ou que hai que mirar doutro xeito.

A filosofía subxacente é a liberdade, o poder de elixir. Sempre hai un par de escaleiras, dous camiños ou varias opcións. Dá o mesmo por onde vaias - ao final has chegar ao destino. Porén, para os que descoñecemos os detalles da historia e do contexto, a sensación pode resultar desconcertante, como a de estar dentro dun cadro de Escher.

A xira de José Souto levounos polo "camiño da luz" que xa anticipara Suso Martínez no seu pregón. Co seu foco foi ensinándonos a mirar, iluminando serpes enroscadas, unha boca do inferno que tamén é peixe, figuras de animais agochadas nos muros, cunchas que noutrora relocían, masóns que esconderon as súas pegadas aquí e acolá, as 33 plumas dunha ave, un buzo con afán didáctico, un león dinamitado, pedras misteriosas, un escultor que reinventou unha peza, plantas invasoras, cervos sen cornamenta ou nenos sen pernas que xa non se ven.

Non faltaron tampouco lendas, historia e contexto nun roteiro que foi tamén descuberta, viaxe e aprendizaxe, moi ao modo masón. Ben falemos de tres niveis, ben de trinta e tres graos, para coñecer os segredos do parque non abonda cunha soa visita. Como moito, pasaranos como cando estamos no interior dun dos pozos, podemos entón mirar cara arriba e ver as terrazas que hai e ser conscientes de todo o que nos queda por descubrir aínda.

Neste xogo semidisparatado de Jumanji á galega que nos propoñen desde o Pasatempo, a todos nos toca xogar e tirar os dados nunha partida onde as claves ben se nos amosaron o sábado: Sostibilidade, comunidade, coñecemento, beleza e diversión.

(De seguido deixo unha pequena colección de fotos da miña primeira visita ao parque en outubro de 2015).