Non hai nada que dicir nesta noite crecente.
Só que as estrelas viven lonxe das nosas mans,
e estamos nesta cuncha que un día abandonamos
e á que ás veces volvemos, para ratificarnos.
Só que a cuncha nos pesa, e as camelias prenderon,
tan lívidas no borde do xardín inventado,
e que somos de novo as nenas que deixamos
a durmir na memoria dun faiado dorido.
Só que sobrevivimos á certeza dos días
e dos seres que foron construíndonos muros
mentres o río cala a pesar das fervenzas
e segue o mesmo curso que seguiu desde o inicio.
en En atalaia aberta (2000)
No comments:
Post a Comment