Cantas veces unha colección de poemas é realmente unha colección? É unha circunstancia extraordinaria que un poema se leve ben cos seus veciños. Porén un dos praceres de ler o poemario de Antía Otero, O cuarto das abellas (2016) é que van ben xuntos en enxame. O texto que abre o libro case de xeito cinematográfico, apunta "a luz do proxector" cara ás diferentes seccións, sen desvelar nunca cal delas constitúe o proceso de sublimación ou mesmo se este existe, máis ben invitándonos a zoar en torno á abellariza, a melisa, a formalina e testemuñar a esmelga.
E que terán as abellas que encandilan a nosa imaxinación? Humble Boy por exemplo usa os insectos como metáfora do que ocorre nunha familia cando a "raíña" non fai ben o seu traballo, ou The Secret Life of Bees emprégaas para indicar renovación e curación. En O cuarto das abellas son o medio, o símbolo recurrente mediante o cal se van conxurando imaxes ("Bater na tarde"), evocando escenarios ("Cedo"), fotografando sentimentos ("As casas deixan cicatrices", "Ver como te vas") ou picando onde máis doe ("Anular o son", "Matronas veladas"), creando así dúas ventás simétricas: a da paz e a da emoción violenta.
Destacan os poemas pola súa claridade e delicadeza, e deste xeito caen as barreiras entre texto e lector. As propias escollas lingüísticas contribúen a este fin: Otero sabe que menos é máis e que remexer entre as liñas é unha tarefa fina que se debe asignar ao lector, daquela navéganos polos cantís da lingua, saltando entre o inexpresable, alternando a ambrosía e o bálsamo do mel coa dor e a calor ardente da picada.
No primeiro amor
o corazón
semella un Pantone
Non quixera morrer
(...)
Recordareime
nos códigos postais
nas estrías que deixaron trabada
(extracto)
o cuarto das abellas from Antía Otero on Vimeo.
No comments:
Post a Comment