Hands in Poems: Marta Dacosta (II)

Marta Dacosta

NO TÚNEL DE LUZ  branca que entra no andar
máis alto
a man descobre unha moneca
mutilada

mutilada polas sombras somnámbulas
que atravesan
os corredores da noite
para recrear o medo
no interior da casa

a nena terma da moneca mutilada

a nena terma da moneca mutilada
a moneda loura
                                               cabelos desgreñados
de ollos azuis
                                           pestanas tronzadas
                                      ollos estrábicos
corpo sen marcas
                                                                a pesar dos membros arrincados
                                          a pesar dos golpes
desgreñada          como a infancia
tronzada              como a infancia
estrábica             como a infancia
arrincada    a infancia
golpeada
aquelas monecas louras
ás que nunca se asemellaría
na imitación da imaxe feita dum varrido de 625
liñas

porque a única realidade que abría unha ponte coa
        pantalla
eran as areas movedizas
en branco e negro
que a man engullendo pouco a pouco
até facela insensíbel

moneca mutilada de azuis vestidos con bordado
de niño de abella e manga globo
vestidos estampados por enriba do xeonllo porque
as nenas
podían mostrar un naco de corpo
celestiais criaturas na ringleira do confesionario
en que só había un tallo
e a nena non debía mancar os seus xeonllos
na dura táboa de madeira
incrustada de estelas carnívoras

En Na casa da avoa (2017)