Thursday, May 26, 2016

From Hand to Heart: The Heart in Poems

Se adicamos a entrada número 100 desta bitácora ás mans, era predecible que a 200 ía ir para ao corazón. Historicamente, este órgano tense considerado o asento dos sentimentos. Sempre me pareceu fascinante que os exipcios o viran como a fonte da alma, a memoria, as emocións e a personalidade e, de feito, pesábase no xuízo despois da morte. Curiosamente, durante a momificación, gardábase o corazón e tirábase o cerebro.

Aristóteles tamén o dicía, o corazón era a fonte da intelixencia, o movemento e a sensación, comprían o cerebro e os pulmóns para o arrefriar; e aínda que outras fontes gregas, como Galeno (que pensaba que a razón se orixinaba do cerebro pero as paixóns do fígado!), estaban en desacordo con Aristóteles, o homiño influenciou moitísimo o pensamento europeo na Idade Media e só foi no Renacemento cando se deron conta que o corazón o que facía era bombear o sangue. Punto.

Entón, moitos autores se teñen centrado neste órgano como símbolo do pensamento, as emocións e a alma. E malia que xa sabemos a verdade científica, a metáfora segue persistindo e continúa a namorarnos. Xa vos contarei noutra entrada o que ten que dicir sobre isto o poeta
Xabier López Marqués.

Celebremos daquela esta entrada con cinco poemas escollidos sobre o corazón.
 

O coraçao è pequeno,
coitado, e trabalha tanto!
De dia a ter que chorar,
De noite a fazer o pranto

-          Descríbeme su corazón
-          Parece un lago helado
en el que se va borrando
el rostro del niño que un día fue.


Os trocos

Douche o meu corazón, esta cachimba
na que fumo as tristuras do meu tempo.
douche tamén as azas, este anceio
imposíbel de ser paxaro ou vento.
Regáloche os meus ollos, estas fiestras
do sótano de min, onde resido.
Espido estou, de meu xa nada resta.
Todo o que tiña é teu.
En troques, dame amor, unha surrisa
e déixame ir contigo
collidiños da man.


Never Give All the Heart 

NEVER give all the heart, for love
Will hardly seem worth thinking of
To passionate women if it seem
Certain, and they never dream
That it fades out from kiss to kiss;
For everything that's lovely is
But a brief, dreamy. Kind delight.
O never give the heart outright,
For they, for all smooth lips can say,
Have given their hearts up to the play.
And who could play it well enough
If deaf and dumb and blind with love?
He that made this knows all the cost,
For he gave all his heart and lost.



CAROLYN FORCHÉ

Because One Is Always Forgotten

In memoriam Jose Rudolfo Viera
1939-1981: El Salvador


When Viera was buried we knew it had come to an end,
his coffin rocking into the ground like a boat or a cradle.

I could take my heart, he said, and give it to a campesino
and he would cut it up and give it back:

You can’t eat heart in those four dark
chambers where a man can be kept years.

A boy soldier in the bone-hot sun works his knife
to peel the face from a dead man

and hang it from the branch of a tree
flowering with such faces.

The heart is the toughest part of the body.
Tenderness is in the hands.

Na leira da miña avoa, a terra namora ás raíces das pataqueiras e elas regálanlles o seu corazón con alegría

Graciñas, Miro Villar, por darme a coñecer a poesía de Carolyn Forché

2 comments:

  1. potato love.. glad to read something here.. not everything is in galego :)

    ReplyDelete