Curioso este poeta, porque primeiro, polo nome, Dana Gioa, pensei que era unha muller, supoño que estou condicionada por Dana International. Acordádesvos dela? Gañou Eurovisión no 1998, "Viva Maria, viva Victoria, Aphrodita...". Pois non, este Dana resulta que é un home.
E segundo, porque é un home cun currículo pouco convencional. Graduouse en Stanford Business School, e el mesmo di que é "a única persona que foi estudar administración de empresas para converterse en poeta". Chegou a ser vicepresidente da General Foods, e as súas experiencias no mundo corporativo disque lle axudaron moito na súa faceta poética. Gustaríame que explicase ese punto en máis detalle, non vexo a conexión entre as dúas disciplinas.
O caso é que estudou un máster en literatura comparada en Harvard, onde coincidiu cos poetas Robert Fitzgerald e Elizabeth Bishop e desde 1992 dedícase á escrita a tempo completo, tanto de creación propia como traducións do latín, italiano, alemán e rumano.
E segundo, porque é un home cun currículo pouco convencional. Graduouse en Stanford Business School, e el mesmo di que é "a única persona que foi estudar administración de empresas para converterse en poeta". Chegou a ser vicepresidente da General Foods, e as súas experiencias no mundo corporativo disque lle axudaron moito na súa faceta poética. Gustaríame que explicase ese punto en máis detalle, non vexo a conexión entre as dúas disciplinas.
O caso é que estudou un máster en literatura comparada en Harvard, onde coincidiu cos poetas Robert Fitzgerald e Elizabeth Bishop e desde 1992 dedícase á escrita a tempo completo, tanto de creación propia como traducións do latín, italiano, alemán e rumano.
Mamou poesía desde pequeno. Naceu nun barrio de Los Ángeles, e súa nai, mexicana-americana que non tiña estudos superiores, líalle e recitáballe poemas desde neno. De feito di que nunca considerou "a poesía unha arte intrínsecamente difícil cun misterio que só un intelectual entrenado pode desvelar".
Aquí vos queda o seu poema sobre unha carta.
The Letter
And in the end, all that is really left
Is a feeling—strong and unavoidable—
That somehow we deserved something better.
That somewhere along the line things
Got fouled up. And that letter from whoever’s
In charge, which certainly would have set
Everything straight between us and the world,
Never reached us. Got lost somewhere.
Possibly mislaid in some provincial station.
Or sent by mistake to an old address
Whose new tenant put it on her dresser
With the curlers and the hairspray forgetting
To give it to the landlord to forward.
And we still wait like children who have sent
Two weeks’ allowance far away
To answer an enticing advertisement
From a crumbling, yellow magazine,
Watching through years as long as a childhood summer,
Checking the postbox with impatient faith
Even on days when mail is never brought.
Even on days when mail is never brought.
No comments:
Post a Comment