Letters and Writing: A Touching Story

O xoves pasado, cando rematei as clases e parei un momento no noso despachiño, atopei unha grata sorpresa enriba da mesa.

Que xeito tan agradable de rematar o día! A remitente é Mariló Vélez, unha compañeira que é moito máis que profesora de inglés: unha muller á que admiro, polifacética, artística e creativa que é coma un prisma no que vas descubrindo beleza segundo o xiras e ves as súas diferentes caras.

Na carta, Mariló comparte con nós unha historia fermosísima que vos transcribo aquí.

Toda unha artista. Ollade o faro de gancho

De como aprendín a escribir.

Eran os bonitos anos 70. Aínda non ben tiña eu catro anos e por suposto non había internet, nin nada parecido. Por non haber, non había teléfono no lugar de Suevos (de onde veu miña nai) nin na pequena vila de Calañas (a casa de meu pai).

Eran os tempos nos que tantos españois emigraran a Alemaña, a Francia e a Suíza. Eran tamén os tempos nos que nos comunicabamos por carta cos nosos maiores, porque había que dar noticias de un, aínda que fose cada quince días.

Naqueles tempos escribir cartas era aínda unha sorte de cerimonia, ou polo menos así era na miña casa. Tiñamos un papel especial, raiado, para escribirmos dereitiños. Aínda miña nai conserva un bloc que por fóra pon “Misivas” porque non lle gustan os folios. Meu pai tiña un conxunto de catro bolígrafos nunha peaña. Eran os intocables, só se podían usar para cousas importantes como encher documentos ou escribir as cartas aos avós ou aos irmáns.

Lembro perfectamente que todas as cartas empezaban do mesmo xeito. Escribir cartas era unha cousa moi importante e aos pais tratábaselles de “vostede”; e así, cando meu pai, que tiña unha caligrafía moi bonita, empezaba aquel ritual co seu bolígrafo negro, poñía sempre:

Queridos padres

Espero que al recibo de estas letras se encuentren bien. Nosotros estamos bien, G.A.D.

Aínda que nunca fun unha nena de falcatruadas, devecía por ler e escribir, e cando meu pai pousaba a carta dobrada na estantería da cociña para que miña nai a metese nun sobre, eu collíaa e pedíalle a miña nai que ma lese mentres eu ía sinalando as palabras co dedo.

Un día collín o boli vermello da peaña. O boli intocable, o boli das cartas e os documentos importantes e repasei unha a unha as letras que meu pai escribira con tanto agarimo e coidado. E así fixen coa carta dos avós de Galicia, coa dos avós de Huelva, coa dos tíos de Badalona e a dos de Portugalete.

A meu pai non lle gustou moito, porque tivo que volver a escribilas todas, pero eu empezara a aprender a ler e escribir. O resto do traballo fíxoo a cartilla de Palau (e a obstinación, claro).

Como me atrevín a coller o bolígrafo intocable? Porque coidei que ía facer algo importante.

Mariló

Xa vos dixen que era unha historia fermosísima! Mil grazas, Mariló, por compartir con nós estas palabras da man ao corazón. A túa caligrafía perfecta mesmo invita a imitarte e repasar as letras unha a unha.