Trouxen augamel para agasallarte e senteime na escada
[á agarda
Non chegabas nunca e cansaba
Cosín cun fío os pensamentos todos e abrir a porta
Saín. Fun por tras de min deixando as pegadas no chan
e se tantas voltas viaxo de nervio aprisionado
se xiro terras e metais lenzos abertos
entrelazados
se escandalizo o interior derroto peixes lubinas
caranguexos
é que teño o corazón de auga derretida desbordando
vasos e piscinas
e veñan as aulas zoando coma corsarios
dos mares da palabra.
No comments:
Post a Comment